ستاره شناسان معتقدند که فاصله واقعی سیاهچالهها از زمین بسیار نزدیکتر از آن چیزی است که تاکنون تصور شده است.
تیمی از ستاره شناسان بر این باورند که دو یا سه سیاهچاله وجود دارند که ۱۰ برابر از فاصله ۱۵۰ سال نوری که تاکنون تصور میشد، به زمین نزدیکتر هستند و مخفی شده اند.
استفانو تورنیامنتی، اخترفیزیکدان از دانشگاه پادوآ در ایتالیا، مطالعهای را رهبری کرده که صدها ستاره قابل مشاهده را تجزیه و تحلیل کرده است که در قلب صورت فلکی ثور قرار دارند.
این گروه از ستارگان به عنوان خوشه باز Hyades شناخته میشوند و دارای سن، محل پیدایش، ویژگیهای شیمیایی و حرکت در فضا هستند.
شاید دلیل انتخاب Hyades توسط محققان که تصور میشود حدود ۶۲۵ میلیون سال قدمت دارد، این باشد که برخوردها و ادغامهای بیشتری در محیطهایی مملو از خوشههای باز رخ میدهد که این مسئله، به نوبه خود توضیح میدهد که چرا سیاهچالهها در آنجا نیز وجود داشته باشند.
شاید مشکل این باشد که آنها هیچ نوری از خود ساطع نمیکنند؛ مگر این که مواد ستارهای را ببلعند. بنابراین یافتن آنها ممکن است دشوار باشد. از این رو تورنیامنتی و تیمش تصمیم گرفتند یک رویکرد غیرمستقیم اتخاذ کنند.
آنها حرکات تودهای و ستارگان را با کمک دادههای رصدخانه فضایی گایا که در حال حاضر در حال نقشه برداری از مکانها و سرعتهای سه بعدی ستارگان در کهکشان راه شیری است، مدل سازی کردند.
محققان مجموعهای از شبیهسازیها را انجام دادند تا ببینند آیا میتوانند چیزی را که گایا به آن نگاه میکند بازتولید کنند و دریافتند که شبیهسازیهایی که بیشترین تطابق را با ظاهر خوشه داشتند، شبیهسازیهایی بودند که شامل دو یا سه سیاهچاله بود.
تورنیامنتی گفت: شبیهسازیهای ما نمیتوانند همزمان با جرم و اندازه خوشهی ستارهای مطابقت داشته باشند، مگر این که اکنون در مرکز خوشهای چند سیاهچاله وجود داشته باشد.
اگرچه محققان نتوانستند دقیقاً مکان این اجرام اسرارآمیز درون خوشه ستارهای را تعیین کنند، اما گفتند احتمالاً سیاهچالهها یا هنوز در خود خوشه بوده اند یا کمتر از ۱۵۰ میلیون سال پیش به بیرون پرتاب شده اند.
اما اگرچه اکنون تصور میشود که این خوشه ها، مبدأ نزدیکترین سیاهچالهها به ما باشد، اما ما هیچ نگرانی روی زمین نداریم؛ زیرا سریعترین زمانی که هر یک از این سیاهچالهها میتوانند حرکت کنند، حدود ۱.۸ مایل در ثانیه (۳ کیلومتر در ثانیه) است. سرعتی که حتی اگر در جهت ما باشد، زمان زیادی طول میکشد تا به سیاره ما نزدیک شود.
با این حال، امید است که این کشف به ما کمک کند تا تعداد سیاهچالههایی را که در تاریکی در سراسر کهکشان راه شیری پنهان شدهاند درک کنیم.
مارک گیلز، اخترفیزیکدان از دانشگاه بارسلونا، گفت: این مشاهدات به ما کمک میکند تا بفهمیم چگونه وجود سیاهچالهها بر تکامل خوشههای ستارهای تأثیر میگذارد و چگونه خوشههای ستارهای به نوبه خود به منابع امواج گرانشی کمک میکنند. این نتایج همچنین به ما بینشی در مورد نحوه توزیع این اجرام اسرار در سراسر کهکشان میدهد.
۲۲۷۲۲۷
