به گزارش یولن، یکم شهریور ماه مصادف با سالروز ولادت بوعلی سینا پزشک نامدار ایرانی و به منظور تجلیل از خدمات این قشر به عنوان روز پزشک نام گذاری شده است.
امروز ایران به برکت پیشرفت های حاصل شده پس از انقلاب شکوهمند اسلامی در حوزه پزشکی از کشورهای سرآمد است و پزشکان و متخصصان ایرانی در رشته های مختلف پزشکی حرف اول را در منطقه می زنند و از توانمندی بالایی برخوردار هستند به طوری که برخی شهروندان کشورهای خارجی برای درمان و انجام عمل های جراحی به ایران سفر می کنند، با این وجود چند دهه قبل وضعیت در این حوزه خیلی متفاوت بود.
پیش از انقلاب اسلامی و در سالهای اولیه انقلاب کمبود پزشک یکی از معضلات مهم کشور و سیستم بهداشت و درمان ایران بود، به طوری که قبل انقلاب به دلیل کمبود شدید پزشک در کشورمان، پزشکان هندی با حضور در ایران این خلاء و نیاز را پوشش می دادند و امروز خیلی از افرادی که سن و سالشان بالاست خاطراتی از مواجهه با پزشکان هندی دارند.
پس از انقلاب اسلامی و توسعه امکانات بهداشتی و درمانی و افزایش تعداد پزشک، پزشکان هندی به تدریج راهی کشور خود شدند اما یکی از آنها ترجیح داد تا همچنان در ایران به خدمت بپردازد.
گفت و گوی خبرگزاری جمهوری اسلامی (یولن) قزوین را با دکتر “رامش نارایین ماتور” پزشک هندی ساکن ایران و مقیم قزوین دارای تخصص رادیولوژی و سونوگرافی را به مناسبت روز پزشک در زیر می خوانید.
یولن: در ابتدا خودتان را معرفی بفرمایید.
من رامش ناراییم ماتور متولد سال ۱۹۵۰ (سال ۱۳۲۹ خورشیدی) از جیپور هندوستان و دارای ۷۲ سال سن هستم، حرفه ام پزشکی است.
مدرک پزشکی عمومی ام را از دانشگاه جواهر لعل نهرو در هند و تخصص رادیولوژی خود را از دانشگاه شهید بهشتی تهران دریافت کرده ام.
یولن: چه اتفاقی افتاد که تصمیم گرفتید به ایران بیایید؟
در سال ۱۳۵۵ به دنبال تقاضای دولت ایران از هندوستان برای تامین پزشک راهی این کشور شدم، در آن زمان قرار بود به ازای تامین پزشک در ایران، ایران هم بخشی از سوخت مورد نیاز هندوستان را تامین کند.
در آن مقطع ۷۰ پزشک هندی راهی ایران شدند که من سرپرست این گروه بودم، در ابتدای دوران خدمتم در ایران به استان فارس اعزام شدیم و برای ما آموزش زبان فارسی گذاشتند و چندماهی را در بیمارستان نمازی شیراز مشغول به کار بودم و سپس قرار شد که به نقاط محروم اعزام شویم و ماموریت یافتم که در روستاهای سمنان خدمت کنم.
من را به یک روستا در دل کویر به نام طرود اعزام کردند و یک سرباز وظیفه و راننده هم در اختیارم بود، آنجا که هیچ گونه امکاناتی نداشت و مردم آن حتی از داشتن آب نیز محروم بودند و به سختی زندگی می کردند ، به دلیل نبود امکانات فعالیت ما بیشتر به دادن دارو منتهی می شد و به شکل سیار به روستاهای اطراف سر می زدیم و کار پزشکی می کردیم.
یولن: چه سالی به قزوین آمدید؟
سال ۵۸ به قزوین منتقل شدم، در آن زمان تعداد پزشکان در این شهر خیلی کم بود و در بیمارستان بوعلی سینا قزوین شروع به کار کردم که در آن زمان فقط دارای بخش اورژانس، اطفال، داخلی و زنان بود.
پس از مدتی در رشته تخصصی رادیولوژی در دانشگاه شهید بهشتی پذیرفته شدم و برای گذراندن طرح راهی زاهدان شدم و پس از پایان این دوره دوباره به قزوین و این بار شهر الوند آمدم، در آن زمان پزشک رادیولوژیست در قزوین خیلی محدود بود و به همراه من سه چهار پزشک رادیولوژیست در قزوین وجود داشت.
یولن:چه شد که برخلاف هموطنان پزشکتان در ایران ماندگار شدید و به میهن تان بازنگشید؟
در سال ۱۳۶۱ با همسرم که ایرانی و پزشک بود ازدواج کردم و همین راز ماندگاری من در ایران شد، البته به هندوستان رفت و آمد دارم.
یولن: وضعیت بهداشتی و درمانی ایران امروز با دورانی که شما به این کشور آمدید، چه تفاوتی کرده است؟
وضعیت بهداشتی ایران قبل و پس از انقلاب اصلا قابل قیاس نیست، امروز شهروندان ساکن در دورافتاده ترین نقاط ایران هم به پزشک دسترسی دارند.
در آن زمان امکانات پزشکی و درمانی در ایران بسیار کم و محدود به شهرهای بزرگ بود، روستاها اصلا امکانات بهداشتی و درمانی نداشتند و بسیار محروم بودند اما الان تقریبا همه روستاها دارای خانه بهداشت هستند و در آنها پزشک مستقر است.
در حوزه آزمایشگاه و واکسیناسیون عمومی نیز امکانات خاصی وجود نداشت اما در حال حاضر شهرهای کوچک در ایران نیز از امکانات خوب آزمایشگاهی برخوردار هستند و واکسن بیماری های مختلف به تعداد کافی در این کشور وجود دارد و به عموم تزریق می شود.
یادم می آید در اوایل حضورم در ایران در یک روستا در سمنان خدمت می کردم که مردم و حیوانات از یک جا آب می خوردند و هیچ گونه امکانات حتی حمام هم نداشتند، اما امروز چنین شرایطی حاکم نیست و امکانات بهداشتی و درمانی خوبی حتی در روستاهای این کشور ایجاد شده است.
یولن: امکانات بهداشتی و درمانی ایران را در مقایسه با کشور خودتان هندوستان چطور می بینید؟
جمعیت هندوستان بسیار زیاد است و بیشتر مراکز درمانی در این کشور دولتی هستند، امکانات بهداشتی و درمانی ایران در حال حاضر از هندوستان بهتر است و علاوه بر بیمارستان ها و درمانگاه های دولتی، مراکز درمانی خصوصی نیز با تجهیزات متنوع و پزشکان خوب در دسترس هستند البته نرخ خدمات پزشکی در این گونه مراکز کمی بالاست.
یولن: نظرتان را در خصوص پزشکان ایرانی بفرمایید.
پزشکان ایرانی امروز از حیث تخصص و توانمندی در دنیا زبانزد هستند و خیلی از کشورها دوست دارند تا از توانایی آنها بهره مند شوند.
پزشکان ایرانی در کارشان جدی هستند و علاقه به پیشرفت و یادگیری علم در آنها موج می زند.
یولن: بیش از نیم قرن خدمت به فکر بازنشستگی هم هستید؟
خیر، تا لحظه ای که توان داشته باشم به کار ادامه می دهم، چرا که فکر می کنم مردم به خدمتی که ارایه می کنم نیاز دارند و وقتی توان کار داشته باشم چرا باید به بازنشستگی فکر کنم؟
یولن: بدترین و بهترین خاطره تان از دوران کار پزشکی در ایران را بگویید.
من چندین سال در روستاهای قزوین کار طبابت کردم، در بعضی روزها بیمارانی به آزمایشگاه من می آیند و می گویند آقای دکتر در فلان سال شما جان من را نجات دادید و از من قدردانی می کنند که این باعث خوشحالی زیاد من می شود و خاطرات خوبی در ذهنم نقش می بندد.
خاطرات بد من هم مربوط به بیمارانی است که متوجه می شوم به بیماری های صعب الاعلاج گرفتار شده اند و گاها آنقدر دیر متوجه بیماری شان شده اند که نمی توان کار خاصی برای آنان انجام داد.
سخن آخر؟
از مسوولان ایرانی در حوزه بهداشت و درمان می خوام به موضوع پیشگیری توجه بیشتری بدهند، در حال حاضر بیماری هایی مانند سرطان رو به رشد است و اگر سبک زندگی سالم بیشتر اطلاع رسانی شود و انجام آزمایشات زودهنگام با کمک دولت در دستور کار شهروندان باشد می توان تا حد زیادی جلوی آنها را گرفت در حالی که خیلی ها پس از آن پیشرفت زیاد بیماری به پزشکان مراجعه می کنند و درمان آن ها بسیار سخت است.
