به گزارش خبرگزاری یولن و براساس گزارش زومیت، درازگودال ماریانا، عمیق‌ترین نقطه زمین، یکی از غیرقابل‌زیست‌ترین محیط‌های شناخته‌شده سیاره است؛ جایی با فشار خردکننده، دمای انجمادی و شوری خیره‌کننده. با این حال، پژوهشی جدید از دانشمندان دانشگاه برمن آلمان و مؤسسه اقیانوس‌شناسی وودزهول ماساچوست نشان می‌دهد که حتی این محیط افراطی نیز خالی از حیات نیست.
به‌گزارش آی‌اف‌ال‌ساینس، پژوهشگران برای نخستین‌بار نشانه‌های مستقیم حیات میکروبی را در منطقه «پیش‌کمان ماریانا» شناسایی کرده‌اند؛ بخشی از بستر اقیانوس که میان کمان آتشفشانی فعال و ژرف‌ترین نقطه درازگودال قرار دارد. این محیط به‌شدت قلیایی، بسیار سرد و پوشیده از گِل‌فشان‌هایی است که سنگ‌های غنی از آهن را به بستر تاریک اقیانوس پرتاب می‌کنند؛ شرایطی که تاکنون هرگونه امکان زیست را ناممکن جلوه می‌داد.
پژوهشگران توضیح می‌دهند که گذار نشانگرهای زیستی چربی از رسوبات سطحی به گل‌های سرپانتینیت، نشان‌دهنده تاب‌آوری حیرت‌انگیز جوامع میکروبی است؛ موجوداتی که با تغییرات شدید شیمیایی محیط سازگار شده و در حقیقت، اکستریموفیل‌هایی هستند که هرچه شرایط سخت‌تر می‌شود، بیشتر بر محیط چیره می‌شوند.
در حالی که در بیشتر بخش‌های ماریانا واکنش سرپانتین‌زایی حرارت، هیدروژن و متان تولید می‌کند و به شکل‌گیری مجراهای گرمابی منجر می‌شود، پیش‌کمان سرد باقی می‌ماند؛ همین موضوع باعث شده بود که دانشمندان به‌طور سنتی آن را فاقد هر نشانه‌ای از حیات بدانند.
فلورنس شوبوتس، زمین‌شیمی‌دان آلی و از نویسندگان مقاله، می‌گوید: «تا پیش از این، وجود میکروارگانیسم‌های تولیدکننده متان در این سامانه فقط یک فرضیه بود و هرگز به‌طور مستقیم تأیید نشده بود.»
با توجه به اینکه تراکم سلول‌ها در چنین محیطی بسیار پایین است و ابزارهای معمول توان شناسایی دی‌ان‌ای را ندارند، پژوهشگران مسیر متفاوتی را انتخاب کردند: جست‌وجوی مولکول‌های چربی. پالاش کوماوات، نویسنده اصلی مقاله، می‌گوید: «ما موفق شدیم مولکول‌های چربی را شناسایی کنیم.»
این کشف نشان می‌دهد که میکروب‌های ناشناخته از ترکیبات موجود در سنگ‌ها انرژی استخراج می‌کنند و از این طریق متان تولید می‌شود؛ گازی که در عین آنکه یکی از عوامل مهم اثر گلخانه‌ای است، بخش اساسی زنجیره غذایی اعماق اقیانوس را نیز تشکیل می‌دهد.
شواهد به‌دست‌آمده نشان می‌دهد که این جوامع میکروبی نه‌تنها وجود دارند، بلکه احتمالاً میلیون‌ها سال است که در این محیط افراطی پایدار مانده‌اند. شوبوتس می‌گوید: «ما گمان می‌کنیم حیات اولیه زمین دقیقاً در چنین محیط‌هایی پدید آمده است. کسب درکی مستقیم از این زیستگاه‌ها حقیقتاً هیجان‌انگیز است.»
۲۲۷۲۲۷
