به گزارش یولن، این مرکز رسانه‌ای و تحلیلی با طرح این پرسش که «آیا اسرائیل از یک دولت مستقل به چیزی شبیه یک ایالت در امپراتوری غیررسمی آمریکا تبدیل شده است؟» عنوان داشت اگرچه این رابطه درکل با عنوان «شراکت استراتژیک» شناخته می‌شود، شواهد نشان می‌دهد که سطح وابستگی رژیم اسرائیل به آمریکا به‌گونه‌ای افزایش یافته که می‌توان آن را شکل مدرن نوعی تابعیت راهبردی تلقی کرد. بررسی ساختاری این روابط نشان می‌دهد که اسرائیل به دولتی با ظرفیت محدود تصمیم‌گیری مستقل به‌ویژه در عرصه سیاست خارجی و امنیتی تبدیل شده است.
به گزارش روز یکشنبه ایرنا، به نوشته نشنال اینترست، نخستین و مهم‌ترین شاخص در این وابستگی، کمک‌های مالی و نظامی آمریکا به اسرائیل است که سالانه حدود ۳.۸ میلیارد دلار کمک نظامی از واشنگتن دریافت می‌کند. این کمک‌ها تنها جنبه اقتصادی ندارند، بلکه به‌واسطه آن، صنایع دفاعی و نظامی اسرائیل به‌طور عمیق در زنجیره نظامی-صنعتی آمریکا ادغام شده‌اند. تصمیمات کلیدی در حوزه خرید تسلیحات و راهبرد جنگی، به صورت یک‌جانبه در تل‌آویو اتخاذ نمی‌شود، بلکه پس از هماهنگی با واشنگتن شکل می‌گیرد. این مساله آزادی عمل نظامی اسرائیل را به‌طور محسوسی کاهش داده است.
گزارش تصریح دارد: فراتر از بُعد مالی، یک وابستگی بنیادی‌تر نیز این است که انزوای دیپلماتیک اسرائیل در محافل بین‌المللی تقریبا فقط به وسیله حمایت آمریکا جبران می‌شود. در شورای امنیت سازمان ملل، دادگاه کیفری بین‌الملل، و دیگر نهادهای چندجانبه، اسرائیل برای جلوگیری از محکومیت یا تحریم، متکی به وتوها، فشارها و پوشش دیپلماتیک ایالات متحده است. بدون این حمایت، سطحی از انزوا بر اسرائیل تحمیل می‌شد که آزادی عمل آن را به‌شکل بنیادین محدود می‌کرد.
این اندیشکده آمریکایی با بیان اینکه امنیت دیپلماتیک اسرائیل نه حاصل راهبرد مستقل، بلکه نتیجه مستقیم حمایت واشنگتن است، مدعی شد: این رابطه به‌تدریج استقلال راهبردی اسرائیل را تضعیف کرده و میراثی شبیه روابط امپریالیستی کلاسیک ایجاد کرده است. عملیات نظامی اسرائیل دست‌کم نیازمند موافقت ضمنی آمریکا است. ابتکارهای مهم سیاست خارجی با هماهنگی و اغلب با طراحی واشنگتن انجام می‌شود. هرگاه اسرائیل تلاش کرده مستقل عمل کند —مثل توسعه شهرک‌ها یا فروش تسلیحات به چین— فشار آمریکا در نهایت تعیین‌کننده بوده و آن را وادار به عقب‌نشینی کرده است.
طبق این تحلیل، امروزه تل‌آویو به شکلی یک‌جانبه و «تک‌حامی‌محور» عمل می‌کند؛ آن هم در شرایطی که قدرت آمریکا رو به افول نسبی است ولی جهان به سمت چندقطبی‌شدن حرکت می‌کند. این امر ریسک‌های بلندمدت زیر را برای امنیت رژیم ایجاد می‌کند: محدود شدن روابط با قدرت‌های نوظهور مانند چین و هند، کاهش مهارت دیپلماسی و اتکای بیش از حد به نیروی نظامی و حمایت خارجی، و تضعیف موقعیت آمریکا در منطقه.
در بخش دیگر این گزارش آمده است: شاید نگران‌کننده‌ترین مساله، سرنوشت دولت‌های وابسته به امپراتوری‌ها در دوره افول آن‌ها باشد. اکنون کاهش نسبی قدرت آمریکا یک فرضیه نیست، بلکه واقعیتی قابل مشاهده است. از فرسودگی نظامی در عراق و افغانستان تا رشد چین و ناتوانی سیاسی واشنگتن، همه نشان می‌دهند که آمریکا ظرفیت کمتری برای حفظ تعهدات گسترده جهانی دارد… د. لذا وابستگی یک‌جانبه اسرائیل به آمریکا در جهانی که واشنگتن دیگر هژمون قطعی نیست، بیش از همیشه خطرناک به نظر می‌رسد.
310310
