شکستی که بیش از آنکه محصول ضعف فنی باشد، بار دیگر ضعف روانی ورزش ایران در لحظات حساس را به نمایش گذاشت.یکی از لحظات حساس این مسابقه جایی بود که ایران 22 بر 20 پیش افتاده بود و می‌توانست کار را در ست دوم تمام کند. در این لحظه مرتضی شریفی کاپیتان تیم ملی، در موقعیتی ایده‌آل بدون حضور مدافع، آبشاری را به اوت زد تا روند مسابقه کاملاً تغییر کند. همین اتفاق به چک فرصت بازگشت داد و عملاً سرنوشت بازی را تغییر داد.
در حذف تیم ملی و عدم صعود تاریخی در مسابقات والیبال قهرمانی جهان، نمی‌توان شریفی را مقصر مطلق دانست، اما همین یک لحظه، نمادی از یک مشکل بزرگ‌تر در ورزش ایران است: “ضعف در بزنگاه‌ها”.
این داستان محدود به والیبال نیست. در کشتی و سایر رشته های انفرادی هم بارها شاهد بوده‌ایم که قهرمانان ایرانی در فینال‌ها و در شرایطی که یک قدم تا مدال طلا فاصله داشتند، به دلیل اشتباهات لحظه‌ای بازنده شدند. در فوتبال نیز بارها چنین تجربه‌هایی را تکرار کرده‌ایم؛ جایی که همه‌چیز آماده یک پیروزی بزرگ است، اما در حساس‌ترین لحظه، تمرکز از دست می‌رود و نتیجه معکوس رقم می‌خورد. عدم گلزنی طارمی مقابل پرتغال در جام جهانی 2018، خراب شدن پنالتی گل محمدی و امیری در جام ملت های آسیا 2004 و 2015 ، توپی که جهانبخش در دقیقه آخر بازی با قطر در جام ملت های آسیا 2023 از دست داد و … نمونه هایی است که در اذهان اهالی فوتبال باقی مانده است.
ورزش ایران به یک راهکار جدی برای عبور از این بحران نیاز دارد. دیگر نمی‌توان این شکست‌ها را به حساب اتفاق یا بدشانسی گذاشت. توجه ویژه به علم روانشناسی در ورزش ، تقویت تمرکز و تصمیم‌گیری در شرایط سخت و بهره‌گیری از تجربه قهرمانانی مانند حمید سوریان می‌تواند راهگشا باشد.
سوریان یک استثنا در تاریخ ورزش ایران است؛ هفت بار در فینال‌های جهانی و المپیک حاضر شده و هر هفت بار فاتح میدان بوده است. او نشان داد که می‌توان در حساس‌ترین لحظات بهترین تصمیم را گرفت و با آرامش به پیروزی رسید.
اکنون وظیفه مسئولان ورزش کشورمان است که این الگوها را جدی بگیرند. باید سازوکارهایی ایجاد شود تا ورزشکاران ملی ما نه فقط در مهارت‌های فنی، بلکه در بعد روانی و ذهنی هم به سطح قهرمانان جهانی برسند. اگر چنین نکنیم، شکست‌های تلخ در بزنگاه‌ها همچنان تکرار خواهد شد و استعدادهای بزرگ ما قربانی لحظاتی کوتاه اما سرنوشت‌ساز می‌شوند.
251 251
