به گزارش خبرگزاری یولن، در حالی که گورخرماهی‌ها تاکنون زنده مانده‌اند، اما نشانه‌هایی از گمراهی را بروز می‌دهند. مشاهده کنندگان مواردی از شنا کردن وارونه، عقب و در حرکات دایره‌ای را گزارش کرده‌اند که نشان می‌دهد ریزگرانش بر آگاهی فضایی آنها تأثیر می‌گذارد.
گورخرماهی‌ها در ۲۵ آوریل ۲۰۲۴ از عرشه Shenzhou-۱۸ پرتاب شدند که آنها را به مدار بردند. هدف این پروژه ایجاد یک اکوسیستم خودپایدار با مطالعه اثرات ریزگرانش و تابش بر رشد این گونه‌ها است.
به عنوان یک موضوع آزمایشی، گورخرماهی چندین مزیت دارد. چرخه کوتاه تولید مثل و رشد و تخمک‌های شفاف آنها به دانشمندان اجازه می‌دهد تا رشد آنها را به سرعت و به طور موثر مطالعه کنند و ترکیب ژنتیکی آنها شباهت‌هایی با انسان دارد و به طور بالقوه بینش‌های مرتبط با سلامت انسان را ارائه می‌دهد. ژنوم گورخرماهی به طور کامل توالی یابی شده است و به همین دلایل معمولاً در آزمایش‌های علمی روی زمین از گورخرماهی استفاده می‌شود. دیدن این که چگونه این موجودات به خوبی مطالعه شده در چنین محیط شدیدی رفتار می‌کنند، ممکن است چیزهای زیادی در مورد زندگی و رشد مهره‌داران در سراسر گونه‌ها در حالی که در معرض گرانش میکرو قرار می‌گیرند، به ما بگوید.
این اولین باری نیست که ماهی‌ها به فضا می‌روند. از سال ۲۰۱۲، یک پروژه تحقیقاتی ژاپنی، مداکا و گورخرماهی را برای مطالعه در یک زیستگاه آبی مشابه به ایستگاه فضایی بین المللی آورد. نتایج آن مطالعات کاهش تراکم استخوان در ماهی را در عرض تنها ده روز نشان داد. فضانوردان انسانی اثرات مشابهی را در مدار تجربه می‌کنند، البته نه در چنین مقیاس‌های زمانی سریع و می‌توان آنها را تا حدودی از طریق برنامه‌های ورزشی سخت کاهش داد.
ماهی‌های قبلی در فضا شامل یک مومیچاگ در اسکای لب ۳ در سال ۱۹۷۳ و گورخرماهی در ایستگاه فضایی شوروی سالیوت ۵ در سال ۱۹۷۶ بودند. انواع ماهی‌ها نیز در دهه ۱۹۹۰ به مدار شاتل های فضایی رسیدند.
سلامت و پایداری حیات حیوانات در فضا یک حوزه کلیدی تحقیقاتی برای تلاش‌های انسان برای پرواز فضایی است. اگر قرار است انسان‌ها در ماموریت‌های فضایی طولانی‌مدت، مانند مأموریت‌هایی که برای رسیدن به مریخ لازم است، سفر کنند، درک پیامدهای زیست‌شناختی سفر فضایی حیاتی است. این گورخرماهی‌ها آخرین آزمایش‌هایی هستند که در این حوزه تحقیقاتی انجام شده است.
منبع: universetoday
۲۲۷۲۲۷
