ایمان گودرزی؛ در شبی که استادیوم یادگار امام تبریز غرق در هیجان، اضطراب و فریاد بود، علیرضا بیرانوند بار دیگر نشان داد چرا در بزنگاههای بزرگ فوتبال ایران، نامش مترادف با «اعتماد» است. دیدار حساس تراکتور و پرسپولیس در جام حذفی، پس از ۱۲۰ دقیقه نفسگیر، به ضربات پنالتی کشیده شد؛ جایی که بیرانوند از یک دروازهبان صرف عبور کرد و در قامت رهبر واقعی تیمش ظاهر شد؛ رهبری که نهتنها توپها را مهار میکرد، بلکه نبض روانی بازی را هم در دست داشت.
جدالی فشرده؛ شبی برای دروازهبانها
جریان بازی در وقتهای قانونی و اضافه، تصویر روشنی از یک تقابل تاکتیکی و فشرده بود. هر دو تیم با احتیاط و تمرکز بالا بازی کردند و همین مسئله باعث شد نقش دروازهبانها پررنگتر از همیشه شود. پیام نیازمند، گلر آماده پرسپولیس، با چند واکنش خوب نشان داد که با انگیزهای بالا وارد این مسابقه شده و حتی در ضربات پنالتی هم بیتأثیر نبود.
با این حال، این شب، شبی برای مقایسه ساده دو دروازهبان نبود؛ بلکه صحنهای بود برای نمایش تفاوت سطح، تجربه و مدیریت فشار. بیرانوند در لحظاتی ظاهر شد که فوتبال، بیش از تکنیک، به شخصیت نیاز دارد.
کابوس پنالتیها و ورود بیرانوند
ضیافت پنالتیها برای تراکتور بد شروع شد؛ دو ضربه ابتدایی از دست رفت و سکوها در شوک فرو رفتند. در چنین شرایطی، فشار روانی میتواند هر تیمی را از هم بپاشد، اما درست همینجا بود که بیرانوند به نقش اول تبدیل شد. جهتشناسی دقیق، واکنشهای انفجاری و آرامشی که از سالها تجربه در بالاترین سطح فوتبال میآمد، ورق را به سود میزبان برگرداند.
او با مهارهای متوالی، نهتنها پنالتیها را گرفت، بلکه امید را به همتیمیهایش تزریق کرد؛ چیزی فراتر از یک مهار ساده.
بلیت صعود جام حذفی در دست بیرو!
تصویری که از این شب در ذهن هواداران حک شد، فقط شیرجهها نبود. لحظهای که پس از خراب شدن پنالتی فرجی و مهار ضربه محمد عمری، بیرانوند رو به سکوها ایستاد و با حرکات دست پیام آرامش داد، عصاره شخصیت او را نشان میداد: دروازهبانی که فشار را میپذیرد، آن را مدیریت میکند و به اطرافیانش منتقل میکند.
در فوتبال مدرن، زبان بدن گاهی به اندازه مهارت فنی اهمیت دارد و بیرانوند در این زمینه، استادانه عمل کرد.
گل دقیقه پایانی، اما تمرکز پابرجا
حتی گلی که تراکتور در دقایق پایانی دریافت کرد، چیزی از ارزشهای بیرانوند کم نکرد. ازدحام بازیکنان در محوطه جریمه عملاً فرصت واکنش را از او گرفت، اما مهمتر از آن، واکنش ذهنی پس از گل بود. بیرانوند عقب ننشست، تمرکز تیم را حفظ کرد و در نهایت خود به عامل اصلی صعود تبدیل شد. این همان تفاوتی است که در بازیهای بزرگ، سرنوشت را تغییر میدهد.
شماره یک منم!
نمایش بیرانوند در تبریز، پاسخی روشن به تمام تردیدها بود؛ اینکه چرا سالهاست مرد اول دروازه تیم ملی است و چرا سرمربیان مختلف در بزنگاهها به او تکیه میکنند. آمادگی ذهنی، تجربه بینالمللی و توانایی مدیریت لحظات بحرانی، بیرانوند را به سرمایهای بزرگ برای تراکتور و تیم ملی تبدیل کرده است. او در این مسابقه نشان داد که تفاوت میان حذف و صعود، گاهی فقط «یک دروازهبان خاص» است. پستی که به قول گواردیولای ایرانی از پدر و مادر خوب واجب تر است!
اظهارات جنجالی درباره آینده
بیرانوند پس از این بازی، درباره آیندهاش صحبتهایی کرد که بازتاب زیادی داشت. او گفت:
«قطعاً تمام موفقیتهایی که با پرسپولیس به دست میآورم، برای من و هواداران خاطره خواهد شد. احتمال دارد سال بعد تصمیمی بگیرم که خیلیها ناراحت شوند، اما قهرمانیهایی که با زحمت به دست آمده، فراموششدنی نیست.»
او همچنین با تبریک به پرسپولیس افزود:
«کاری نکنید که ۱۲ قهرمانی با یک نایبقهرمانی آسیا زود فراموش شود.»
احترام به رقابت ملی
بیرانوند در پایان، درباره رقابت با پیام نیازمند برای حضور در جام جهانی گفت:
«برای همه دروازهبانهای لیگ احترام قائلم. پیام چند سالی کنار من در تیم ملی بوده و امیدوارم امسال اتفاقات خوبی برایش بیفتد و او را در جام جهانی ببینیم.»
شبی که در تبریز گذشت، بیش از هر چیز یک پیام داشت؛ علیرضا بیرانوند هنوز هم مرد شماره یک لحظات سرنوشتساز فوتبال ایران است.
۲۵۷ ۲۵۱
