به گزارش خبرگزاری یولن؛ بهتاش فریبا، پیشکسوت استقلال در گفت وگو با یولن درباره اتفاقات مختلف دوران ورزشی خود صحبت کرد.
او ابتدا درباره آرامش همیشگی خود در زمان بازی گفت: «شاکله این آرامش در خانواده شکل می‌گیرد. بعدش این است که شانس بیاورید گیر کدام مربی بیافتید. زمانی که ۱۲-۱۳ ساله بودم و خدمت آقای لارودی و امیر ابوطالب آمدم، غیر از این که شوت زدن و دریبل زدن و پاس دادن را یاد دهند، بحث اخلاق خیلی برایشان مهم بود. از آن جایی که یک خانواده پرجمعیت هستیم، با آن شکل گرفتگی که در منزل با پدر و مادر و برادران بزرگترم گرفته بودیم ادامه دار شد و بعد که به تیم‌های بزرگتر – مانند راه آهن که زیر دست آقای لارودی و ابوطالب بودم و بعد پاس که زیر نظر آقای حبیبی و همایون شاهرخی بودم و بعد در استقلال که آقای عباس رضوی بودند و بعد منصور خان و مرحوم ناصر خان آمدند. – همه مربیانی که در باشگاه با آن‌ها کار کردم، آدم‌های آرامی بودند. به تیم ملی هم که رفتیم آقای مهاجرانی بودند که بسیار آدم آرامی بودند. بعد خود حسن آقای حبیبی و همایون خان شاهرخی مربیان تیم ملی شدند. این دوره به نحوی چرخید که خیلی به آدم‌هایی که شاید مقداری پر تنش و هجومی هستند برخورد نکردند.»
فریبا درباره اخراج نشدن خود در زمان بازی گفت: «می‌دانید در طول این همه سالی که بازی کرده ام دو اخطار گرفته ام. هیچ وقت اخراج نشده ام. یکی از اخطارها هم جالب بود که مرحوم آقای صالحی در پله‌های آزادی {کارت زرد داد}. نمی‌دانم کدام بازی بود. یک بازی بود که از فاصله خیلی دوری، توپ را روی عبدالعلی چنگیز زده بودند. فکر می‌کردیم پنالتی شده است. آقای صالحی از آن مقطعی که این اتفاق افتاده بود فاصله داشت. در بازی‌های جوانان آسیا هم شاید یک ماه قبل از این بازی ما ایشان سوت زده بودند. ایشان از داورهای بسیار با شخصیت بودند و خیلی خوب قضاوت می‌کردند. آن بازی متاسفانه توپی از آن بغل به گل رفته بود و تور پاره بود. ایشان گل گرفته بود. آن زمان VAR نبود و بعدا وقتی دیدند و صحنه را آرام کردند، دیدند از بیرون به داخل تور رفته است. فاصله هم زیاد بود. نیمه اول که شد، وقتی داشتیم از پله‌های آزادی به رخت کن می‌رفتیم، چنگیز به من گفت به خدا پنالتی بود. گفتم من هم از این فاصله تشخیص دادم. ولی انگار آقای صالحی مقداری به خاطر دید کمی که داشتند نتوانستند این فاصله را تشخیص دهند. داشتم همینطور توضیح می‌دادم دیدم کسی پشت من زد. چرخیدم و دیدم آقای صالحی است. یک اخطار آن جا داد. البته از ایشان عذرخواهی کردم که مدل صحبتم اینطور بود. می‌خواستم بگویم دید ایشان از این فاصله خوب نبود که نتوانست خوب ببیند. به هر صورت در راه آهن یا پاس که بازی می‌کردیم، اگر اخطار می‌گرفتیم جریمه می‌شدیم. هرگز نباید با داور حرف می‌زدیم. مجموعا جمع شده بود تا به این جا برسد که کم اخطار بگیرم و هیچ وقت اخراج نشدم.»
۲۵۸ ۲۵۸
