به گزارش یولن، روزنامه اطلاعات نوشت:اما می توان “جا” را از این میان برداشت و از سپهر مدنی در خیابان های آمستردام وتونس وبرلین وبیروت وکیپ تاون وهمه جای دیگر سخن گفت که به شیوه ای مشابه، تبدیل به مکان همکناری انسان هایی با فرهنگ ها وسبک های زیستی وپوشش های گوناگون شده اند.
کشتی نشینان صمود به این ترتیب تابلویی از هم نشینیِ هویت های ناهمگن فرهنگی وسیاسی ودینی وغیر دینی را به نمایش می گذارد.این یک اوتوپیای دیگرگونه است که در مکانی کوچک درکرانه های وجدان بشری به اجرا درآمده است.
به تعبیر فوکو می توان این را یک “پادمکان” یک جور هتروپیا دانست که بیرون از همه مکان های دیگر تشکل شده است.جایی درحد فاصل اسطوره و واقعیت “برای به مبارزه خواندن فضایی که درآن زندگی می کنیم” (میشل فوکو،ادوارد مانه وشئیت نقاشی ،ترجمه صالح نجفی ،ص ۲۱)
آیچین کانت اوغلو مترجم ،ادیب ترک،و کارشناس میتولوژی که پیشتر می گفت “همه جای جهان به اشغال درآمده است به جز غزه” به ناوگان گلوبال صمود پیوست و در بیانِ عدم هراس از پهپاد ها وتروریست-راهزنان دریایی اسرائیل اصطلاحی آناتولیایی به کار برد ” آن که از اسرائیل می ترسد بد تر از اسرائیل باد!”
پوشش خبری در رسانه های رسمی وغیررسمی کشور ما، در فرایند جدا سازی رویداد های مربوط به همدلی جهانی با فلسطین از بافت وزمینه های آن رویدادها،کلیت واقعه را به تک گزاره های خشک ودستوری تقلیل می دهد.
اگر در روایت آن فعالین مدنی دقت کنیم خواهیم دید که سخن ها در فراسوی حجاب محض،ناظر برآن فضای ارتباطی است که میان هویت های ناهمگن حجاب را در این روایت باید در شکل ارتباطاتی ان مشاهده کرد نه در شی شدگی محض یک نوع خاص از پوشش.به عبارت دیگر این یک نوع با حجاب بودگی است در متنی از بی حجابی .در چنین فضایی از آزادی اجتماعی است که حجاب تکینگی درخشان خود را به نمایش می گذارد.
خانم اقبال گورپینار یکی از اکتویست های قافله صمود در رپرتاژ سی ان ان تورک می گوید آنها روسری ما را پس ندادند ،همه وسایل ما ،ساعت ،نت بوک ما را دزدیدند. حتی کاپشن مرا دزدیدند. اقبال به طعنه ای تیز می افزاید :”چه انتظاری دیگری از اسرائیل زمین دزد داشت ؟”
سمانور سونمز یکی دیگر از اکتویست های صمود می گوید ،ما مجبور شدیم از تی شرتی که دوستان زندانی دادند به عنوان روسری استفاده کنیم.اما این یک ارتباط تکسویه نیست زندانی شدن مسلمان ها ومسحیان وپیروان باور های گوناگون در فشردگی شکنجه آلود آن سه روز به یمن انباشتی بدیع از سرمایه عاطفی زندانیان پشت سرنهاد می شود.
سمانور سونمز دراینجا در بیان تجربه زیسته خود در اسارت سه روزه در اسرائیل، از ناشیگری زندانبانان سخن می گوید:
“اگر آنها زندانیان را تفکیک می کردند به نحوی که مسلمانان به طور جداگانه بدرفتاری شوند، تجربه برامیزی فرهنگ ها شکل نمی گرفت .آنجا بود که پیشداوری من در باره دیگران، و پیشداوری هم قافله های غربی مان در باره ما مسلمانان فروریخت.حتی در کشتی نیز اینقدر نزدیک نبودیم .وقتی صهیونیست ها به زور و با آن بدرفتاری و خشونت از من رفع حجاب کردند ،اندکی بعد یکی از همسفران ایتالیایی من که چند سال پیش گزارشی ضد برقع در افغانستان نوشته بود ،در نهایت همدلی نزد من آمد و از این حادثه ابراز تاسف کرد.پیشداوری او مبنی بر اجباری بودن در جا فرسوده شد .به چشم خود دید که کسانی هم هستند که اینطور داوطلبانه به حجاب خود چسبیده اند. در یک مورد دیگر وقتی در آن زندان رفتار هم سلولی آتیست خود را دیدم با خود فکر کردم آدمی چنین چپ و چنین خداناباور چگونه می تواند چنین انسان و چنین شریف باشد. در این حالت بود که به پیشداوری خودم خود آگاهی یافتم”
دراین حالت نیز بازهم تجریه دیگری از “پاد مکان” (هتروپیا) یا دگرجا شکل می گیرد:مکان زندان دراین جا ،در متنی از شعار های ” آزاد باد فلسطین” درهمستانِ درآمیزی فرهنگ های گوناگون را برضد واقعیت اشغال که زندان را به احاطه درآورده عَلَم می کند.اقبال گریه کنان می گوید : تکان دهنده ترین صحنه های زندان اشدود دیوار نوشته های فرزندان فلسطین بود که سالها پیش از ما آنجا بودند،شکنجه شدند واز دنیا رفتند.”آنجا بود که بوی غزه را حس کردم”
حجاب درچنین فضایی از مراوده انسانی میان محجبه ها وبی حجاب ها،از حجاب بودگی محض فراتر می رود وبه “مازاد معنی ” می رسد.چیزی که در سالهای تدارک نهضت اسلامی در دوران پیش از انقلاب و پس از آن در جامعه باز پنجاه وهشتی داشتیم وبعدها دریکی از تند پیچ ها کوچه پس کوچه های پسا انقلابی جا گذاشتیم.
درپرتو مازاد معنی و ارزش اضافی حجاب در فضای ارتباطی میان پیروان باورهای گوناگون وفرهنگ ها وسبک های زیستی متنوع ومتکثر است که بی حجاب ها هم می توانند سویه ارزشی آن را به تملک خود درآورند. تا آنجا که در فیلم مذکور می بینیم رومیسا جعبه چی مجری تلویزیون ها “خبر ترک ” و”شو تی وی” به مثابه یک زن بی حجاب وسکولار،روسری اکتویست ها مذکور را “روسری ما وارزش ما ” می داند ومی گوید :” واز کشتی ها صمود بگوییم :
آن کشتی ها فقط حامل کمک ها نبود، هریک از آن کشتی ها افتخار انسانیت ما بود،آخرین نفس باقی مانده وجدان ما بود.اسرائیل فقط به آن کشتی شلیک نکرد،به انسانیت ما شلیک کرد، باورهای ما را ،روسری ما را،مرحمت ما را هدف گرفت.اکنون همه دنیا می داند اسرائیل نه فقط در غزه که در عرصه وجدان انسانیت باخت.
تاریخ اسرائیل را در ردیف ظالم هایی که آب را از انسان های تشنه دریغ کردند خواهد نوشت “(رومیسا) “
23302
