به گزارش یولن، این فسیلها که شامل مهرههای بزرگ و نسبتاً سالم هستند، به ماری تعلق دارند که در حدود ۴۷ میلیون سال پیش، در دوره ائوسن، زندگی میکرده است.
اهمیت این کشف در آنجاست که مهرهها به طرز غیرمعمولی بزرگ هستند. در مارها، مهرهها یکی از دقیقترین شاخصها برای تخمین اندازه بدن محسوب میشوند، زیرا تعداد و ابعاد آنها رابطه مستقیمی با طول کلی جانور دارد. پژوهشگران با مقایسه این مهرهها با نمونههای شناختهشده، به این نتیجه رسیدهاند که این مار احتمالاً یکی از بزرگترین مارهایی بوده که تاکنون شناخته شدهاند.
این فسیلها به گروهی منقرضشده از مارها به نام «مادتسوئیدها» تعلق دارند. تیرهای باستانی که به داشتن گونههای بزرگجثه مشهور است. برخی از اعضای این گروه پیشتر در آفریقا، آمریکای جنوبی و استرالیا شناسایی شده بودند، اما کشف آنها در شبهقاره هند، اهمیت جغرافیایی ویژهای دارد و میتواند سرنخهای تازهای درباره پراکندگی این جانوران در دوران باستان ارائه دهد.
آنچه این کشف را جنجالیتر میکند، مقایسه اجتنابناپذیر آن با «تایتانوبوا» است. مار عظیمی که سالهاست عنوان بزرگترین مار شناختهشده تاریخ را در اختیار دارد. تایتانوبوا در آمریکای جنوبی زندگی میکرد و تخمین زده میشود بیش از ۱۳ متر طول داشته است. اکنون برخی دانشمندان معتقدند مار کشفشده در گجرات ممکن است از نظر طول یا دستکم جرم بدنی، رقیبی جدی برای تایتانوبوا باشد.
با این حال، پژوهشگران با احتیاط سخن میگویند. فسیلهای بهدستآمده هنوز کامل نیستند و تخمین اندازه نهایی چنین جانوری نیازمند تحلیلهای بیشتر و مقایسههای دقیقتر است. به گفته دانشمندان، تعیین «بزرگترین مار تاریخ» تنها با چند استخوان ممکن نیست و باید مجموعهای از شواهد آناتومیکی در نظر گرفته شود.
این کشف همچنین بار دیگر توجهها را به شرایط اقلیمی زمین در دوره ائوسن جلب کرده است. دورانی که سیاره ما بهمراتب گرمتر از امروز بود. چنین آبوهوایی میتوانست به خزندگان خونسرد اجازه دهد به ابعاد بسیار بزرگتری نسبت به امروز برسند.
منبع: timesofindia
۵۸۵۸
