۱۳ سال حضور در استقلال، سال‌هایی پر از فراز و نشیب، پر از بازی‌های بزرگ و حتی اشتباهات تلخ، پر از حمایت بی‌چون‌وچرای هوادارانی که همیشه پشت شماره یک تیم‌شان ایستادند. سیدحسین حسینی بالاخره از استقلال جدا شد؛ انتقالی که مدت‌ها شایعه‌اش بود و حالا رسمی شده؛ مقصد سپاهان.
اما آنچه بیش از خود این جدایی به چشم آمد، نحوه خداحافظی او بود. یا شاید بهتر باشد بگوییم نبود خداحافظی. در کمال تعجب، دروازه‌بانی که بارها از عشقش به استقلال گفته بود و خود را «پسر استقلال» می‌دانست، بدون هیچ پیام یا پستی برای هواداران استقلال، راهی اصفهان شد و در اولین واکنش، برای هواداران سپاهان پُست عاشقانه گذاشت.
هواداران استقلال اما این سکوت را خوب به خاطر خواهند سپرد. آن‌ها فراموش نکرده‌اند دروازه‌بانی را که با وجود نداشتن حتی یک برد در دربی، بارها و بارها مورد حمایت قرار گرفت؛ حتی وقتی افت داشت، حتی وقتی باشگاه را با پست‌های خداحافظی‌اش تحت فشار می‌گذاشت تا قراردادش را بالا ببرد. استقلالی‌ها به او اعتماد کردند، حمایت کردند و انتظار داشتند در آخرین روزها، دست‌کم یک جمله برای قدردانی از این سال‌ها بشنوند. اما هیچ نگفت.
این جدایی، از نظر فنی قابل درک است. هر بازیکنی می‌تواند مسیر حرفه‌ای خود را انتخاب کند. اما هوادارانی که در تمام این سال‌ها با عشق و وفاداری پشت حسینی ایستادند، مستحق یک «خداحافظی محترمانه» بودند. همان‌طور که خود حسینی همیشه از احترام به هوادار گفته بود.
حالا او در سپاهان فصل تازه‌ای را شروع می‌کند، اما کاش یادش بماند در فوتبال، همان‌قدر که برد و جام اهمیت دارد، نوع رفتن هم در حافظه‌ها می‌ماند. سیدحسین حسینی رفت، اما نه مثل یک کاپیتان، نه مثل کسی که ۱۳ سال در تیم بزرگ استقلال نفس کشیده باشد!
257 251
