یولن – مهسا مژدهی: صبح روز شنبه به وقت تهران ویدیوهایی در شبکه‌های اجتماعی دست به دست می‌شد که نشان از امضای یک فرمان اجرایی برای تغییر نام وزارت دفاع آمریکا به وزارت جنگ می‌داد؛ این تصمیمی است که دونالد ترامپ رئیس‌جمهور ایالات متحده روز جمعه در حالی گرفت که پیت هگست وزیر جنگ این کشور را در کنار خود داشت. ترامپ مدت‌هاست که تلاش می‌کند مانند باراک اوباما رئیس‌جمهور پیشین ایالات متحده جایزه صلح نوبل را دریافت کند؛ با این حال او نمی‌تواند روی خواسته‌های قلبی خود سرپوش گذاشته و سویه جنگ‌طلبانه‌اش را پنهان کند.
ماجرا چه بود؟
پس از امضای هری ترومن رئیس‌جمهور پیشین ایالات‌متحده در سال ۱۹۴۹ بر زیر یک فرمان، وزارت جنگ ایالات متحده به وزارت دفاع تغییر نام داده بود. در حقیقت نام وزارت جنگ بر روی این نهاد از سال ۱۷۸۹ و از سوی جورج واشنگتن گذاشته شد. اما پس از پایان جنگ جهانی دوم، ترومن وزارت جنگ را به وزارت دفاع تبدیل کرد. این اقدام در تمام ۷۶ سال گذشته بدون تغییر باقی ماند و در نهایت، در ماه سپتامبر ۲۰۲۵ ترامپ با امضای فرمانی زمان را به عقب برگرداند.
به‌نظر می‌رسد تغییر نام وزارت دفاع به وزارت جنگ، یکی از اقدامات ترامپ برای شاخ و شانه کشیدن برای جهان به ویژه رقیبی چون چین باشد. پیش از این او یک رژه نظامی نسبتا با شکوه (نه مانند آنچه شی جین پینگ رهبر چین به تازگی در پکن به راه انداخت) را رهبری کرد و نام برخی از پایگاه‌های نظامی آمریکا را عوض کرده بود.
ترامپ در مصاحبه‌ای در ماه اوت مدعی شد که تاریخچه پیروزی‌های جنگی آمریکا در دوران «وزارت جنگ» شگفت‌انگیز بوده است. در واقع او مانند بسیاری دیگر معتقد است از زمانی که نام وزارت جنگ تبدیل به وزارت دفاع شد، ایالات متحده هرگز نتوانست در جنگی پیروز شود. در طول دهه‌های پس از جنگ جهانی دوم، واشنگتن تقریبا از هیچ جنگی پیروز بیرون نیامد. ارتش آمریکا از ویتنام تا عراق و افغانستان، همواره متحمل شکست‌های بزرگ و هزینه‌های گزاف شده است. برای ترامپ و بلندپروازی‌هایش نام وزارت دفاع دیگر جوابگوی آمریکا نیست.
ترامپ هنگام امضای این فرمان اجرایی در دفتر بیضی کاخ سفید با اشاره به حملات آمریکا به تاسیسات هسته‌ای ایران و موفق خواندن این عملیات، در سخنانی که مورد توجه زیادی قرار گرفت گفت: این تغییر بسیار مهم است، چون یک تغییر نگرش است. مساله در نهایت مربوط به پیروزی است.
چه کسی پشت این تصمیم است؟
به‌نظر می‌رسد بازیگر اصلی پشت این تصمیم پیت هگست وزیردفاع دولت ترامپ باشد. او که مردی با تتوهای عجیب و شهرتی نه چندان خوب محسوب می‌شود، که به اعتقاد منتقدانش بی‌شباهت به فرماندهان آلمانی ارتش نازی نیست. هگست عمر خود را صرف تهاجمی‌تر کردن آمریکا کرده است. ترامپ از اوایل تابستان او را به شوخی و جدی وزیر جنگ خطاب کرد تا در نهایت هگست به این ارزو رسید و حالا دیگر وزیر جنگ ایالات متحده به حساب می‌آید. این مرد ۴۵ ساله تلاش برای تبرئه جنایتکاران جنگی محکوم‌شده و شکایت از ادغام زنان و افراد LGBT+ در نیروهای مسلح آمریکا را در کارنامه خود دارد و برای او تبدیل شدن به وزیر جنگ، آرزویی است که تا یک سال قبل نمی‌توانست حتی تصورش را داشته باشد.
ایندیپندنت در مورد وظایف جدید پیت هگست نوشته است: اما مسئولیت‌های هگست همچنان بسیار گسترده‌تر از وزارت جنگ سابق است؛ چرا که تا روزی که ترومن قانون امنیت ملی ۱۹۴۷ را امضا کرد، وزارت جنگ تنها مسئول نظارت بر ارتش ایالات متحده و نیروی هوایی ارتش (که در آن زمان بخشی از ارتش بود) بود. آن لایحه مهم، نیروی هوایی را جدا کرد و آن را به همراه ارتش و نیروی دریایی (و تفنگداران دریایی زیرمجموعه آن) تحت نظارت یک مقام کابینه واحد قرار داد.
در دوران پیشا هسته‌ای قدرت‌های بزرگ بحران‌های خود را با تکیه بر جنگ حل می‌کردند. این شیوه دهه‌ها است که منسوخ شده بود. اما امروز به‌نظر می‌رسد جهان یک بار دیگر در جایی ایستاده که شباهت فراوانی به قبل از آغاز جنگ جهانی اول دارد. روسیه اروپا را با حمله به اوکراین شوکه کرده است و چین با هدف خط و نشان کشیدن برای غرب رژه نظامی با جدیدترین تجهیزات را برگزار می‌کند. در چنین فضایی ترامپ به شعارهای خود در مورد صلح پشت کرده و با شتاب به سمتی می‌رود که ایالات متحده را رسما کشوری جنگ‌طلب اعلام کند. او رویای بنا کردن امپراطوری ایالات متحده بر مبنای قدرت نظامی را در سر دارد.
قدرت نرم دیگر جایگاهی ندارد
ایالات متحده معتقد است آن ایده استفاده از قدرت نرم که ایالات متحده ۸۰ سال دستکم آن را تبلیغ می‌کرد دیگر جوابگو نخواهد بود. با همه اینها بسیاری معتقدند ایالات متحده در طول دهه‌های گذشته به صورت مداوم جنگ‌هایی بزرگ راه انداخته یا خود را وارد جنگ‌های متعددی کرده است و ایده استفاده از قدرت نرم از ابتدا ایده‌ای ناهماهنگ با اصول امریکایی‌ها بوده است. در حقیقت بسیاری معتقدند نام وزارت جنگ برازنده نهادی است که در طول هشتاد سال بارها وارد جنگ‌هایی بزرگ با کشته‌های فراوان شده و هرگز هم از آنها پیروز بیرون نیامده است.
پیت هگست در سخنرانی پس از امضای فرمان از سوی ترامپ به خوبی روشن کرد که ایالات متحده تحت نظارت آنها قرار است سیاست‌های تهاجمی‌تر داشته باشد. او گفت که از این پس سربازان جنگجو تربیت خواهند شد و نه فقط مدافع.
هگست و ترامپ در یک نقطه مهم با یکدیگر اشتراک دارند. هر دو آنها در مقایسه با پیشینیان خود مردانی کم تجربه به حساب می‌آیند. آنها ایده‌هایی دارند که به گمان بسیاری به قرن ۲۱ تعلق ندارد اما در حال حاضر در جایگاهی قرار گرفته‌اند که می‌توانند آن ایده‌ها را عملی کنند.
۳۱۲/۴۲
