پیش‌تر نیز صحنه‌هایی از اجرای احکام، مانند قطع دست با ابزارهایی همچون اره‌برقی، منتشر شده بود. بی‌تردید، موضوع صدور و اجرای احکام و تفسیر آنچه از شارع مقدس صادر می‌شود، در صلاحیت متخصصان قضایی، فقه، حقوق و علوم مرتبط دیگر است و آنان می‌توانند درباره‌ی آن داوری کارشناسانه داشته باشند و چگونگی آن را مورد اجتهاد و پژوهش قرار دهند و راقم این سطور، ورود به این حیطه‌ی تخصصی را حیطه ی خود نمی داند.
با این حال، به‌عنوان کسی که اندکی در حوزه‌ی ارتباطات و رفتار رسانه های غرب مطالعه و تأمل داشته‌ام، مقارن با سالروز شهادت امام رئوف، علی ابن موسی الرضا (ع) که نماد رحمت و کرامت انسانی است، عرض می کنم: بازنمایی فعلی این‌گونه تصاویر، می‌تواند به سوءبرداشت‌های جهانی و وهن کشور و مکتب بینجامد و به ویژه که شرایط نابرابر رسانه ای، آن را تشدید می کند. با پیشرفت فناوری‌های ارتباطی، امروز همه‌ی ما در «ملاءِ عام جهانی» قرار گرفته‌ایم و هر تصویر یا خبر می‌تواند موجی بزرگ، مثبت یا منفی، در افکار عمومی جهان برانگیزد. در دنیای امروز، «سیمای ملت‌ها» پیش از هر چیز معیار قضاوت درباره‌ی آنان است، و بسیاری از مظلومیت‌ها نیز ابتدا با تخریب همین چهره‌ها آغاز می‌شود. در چنین شرایطی که ما در عرصه‌ی بین‌الملل در موقعیت اقلیت قرار داریم و تلاش‌های بسیاری برای تخریب چهره‌ی اسلام و ایران صورت می‌گیرد، اقتضای «زیست راهبردی» آن است که نسبت به برداشتی که از مردم و کشورمان در ذهن جامعه‌ی جهانی ساخته می‌شود، نهایت مراقبت صورت گیرد. هر تصمیم و تصویر و رفتار که در عرصه‌ی عمومی و در منظر جهانی رخ می دهد ـ از جمله شیوه‌ی اجرای مجازات‌ها ـ نه صرفاً مسئله‌ای داخلی، بلکه بخشی از دیپلماسی عمومی ایران و تشیع است.
به نظر می رسد، امروز دامنه ی «ملاءِ عام» تغییر کرده است؛ دیگر جمعی محدود در یک روستا یا شهر نیست، بلکه میلیون‌ها چشم در سراسر جهان است. بسیاری از کسانی که این صحنه‌ها را می‌بینند، نه اطلاعی از عقبه و اتهامات متهمان دارند و نه زمینه‌های فقهی و حقوقی صدور چنین احکامی را می‌شناسند. حتی اگر مقصود از اجرای خیابانی احکام با این ابزارها، عبرت‌آموزی برای برخی افراد باشد، نخست باید بررسی شود که در زمانه و شرایط فعلی، این روش چه میزان در «پیشگیری و اصلاح» مؤثر بوده است؛ به‌ویژه آنکه ایران همچنان از آمار بالایی در مجازات در جهان برخوردار است. ثانیاً، جدای از آن که شیوه ی رفتار با متهمان به خودی خود از مقوله های بسیار مهم حقوق انسان است، باید توجه داشت که این عبرت‌گیری جمعی محدود، نباید به بهای ایجاد هراس یا قضاوت منفی جامعه‌ی جهانی نسبت به سرمایه‌ی تاریخی، اعتبار تمدنی و چهره‌ی ایران و تشیع تمام شود. ثالثاً، امروز انسانیت جوهر مشترک جوانان حقیقت جوی عالم است و به همین خاطر است که جوانان جهان برای مظلومیت غزه به پا خاسته‌اند. فراموش نکنیم که بسیاری از مردم جهان، به‌ویژه جوانان، به‌تازگی و تنها از رهگذر فناوری‌های ارتباطی با اسلام و ایران آشنا می‌شوند. جای تأمل دارد، اگر نخستین تصویری که از سرزمین‌های اسلامی به ذهن‌ها متبادر می‌شود، صحنه‌های چنین مجازات‌هایی باشد. همانا، اسلام دین رأفت و انسانیت و عدالت و معنویت است و چنان که آموخته ایم، اسلام پیامبر (ص) با مجازات آغاز نشد. مراقب جریاناتی باشیم که می‌خواهند به جهان بی‌اطلاع از حقیقت اسلام القاء کنند، اسلام، دین مجازات است و با این شیوه از مجازات‌ها آغاز می‌شود!
در همه‌ی نظام‌های قضایی، اصل بر صیانت از عدالت و فلسفه‌ی حقوق و احکام، و توجه به دلایل و زمینه‌های وقوع جرم و راه‌های پیشگیری از آن است. حتی پس از صدور یک حکم «عادلانه» نیز، در شیوه ی اجرای آن نمی‌توان از پیچیدگی‌های دنیای امروز و تأثیرات ملی و فراملی آن غافل شد. از همین رو، شایسته است قوه‌ی قضائیه و نهادهای ذیربط که در گذشته نیز تغییراتی درصدور احکام جایگزین یا جایگزینی شیوه ها داشته است، با نگاهی ژرف‌نگر و آینده‌ساز، کمیته‌ای متشکل از فقها، حقوقدانان و کارشناسان اجتماعی و ارتباطی برای تحلیل و بازنگری در شیوه‌های اجرای احکام تشکیل دهد. چنین بازنگری، نه تضعیف عدالت، بلکه تقویت شأن آن در پرتو مقتضیات زمان و مکان است و بی‌توجهی به این مهم، چه بسا هزینه‌های سنگینی بر امروز و آینده تحمیل خواهد کرد.
