به گزارش یولن، مقامات رسمی نیروی هوایی ایالات متحده در مصاحبه‌ای با نشریهٔ Air & Space Forces Magazine به‌صراحت اعلام کردند که تصاویر منتشرشده «بازتاب‌دهندهٔ دقیق طراحی نیستند». منابع آگاه گزارش داده‌اند که هنرمندان بوئینگ به‌طور آگاهانه ویژگی‌های خاصی را در طراحی تغییر داده‌اند و حتی خود نیروی هوایی دست‌کاری‌هایی برای پنهان‌سازی اسرار واقعی طراحی انجام داده است.
به نقل از یک‌پزشک، این نخستین بار نیست که چنین کاری صورت می‌گیرد؛ در بسیاری از پروژه‌های پیشین استیلث (Stealth)، ارتش آمریکا تصاویری منتشر کرده که عملاً چیزی از طرح نهایی لو نمی‌دهد. بنابراین احتمال بسیار زیاد وجود دارد که هم کَناردها و هم زاویهٔ غیرمعمول بال‌ها، صرفاً برای سردرگم کردن تحلیلگران خارجی و مأموران اطلاعاتی طراحی شده‌اند.
با توجه به شکل دماغه و بال‌های رندر شده، برخی تحلیلگران حدس زده‌اند که طراحی F-۴۷ از پروژه‌ای مخفی در دههٔ ۹۰ به نام Bird of Prey (پرندهٔ شکارگر) الهام گرفته شده است. آن پروژه نیز توسط بوئینگ و در بخش مخفی Phantom Works توسعه یافته بود. Bird of Prey بدون دم، با طراحی شبیه سفینه‌های فیلم Star Trek و فناوری پیشرفتهٔ رادارگریزی ساخته شده بود و بعدها تجربه‌های فنی آن در ساخت هواپیمای بدون سرنشین X-۴۵ به‌کار رفت. شباهت‌های هندسی موجود بین آن پروژهٔ کهنه و رندرهای F-۴۷ ممکن است نشان‌دهندهٔ تداوم خط طراحی ویژه‌ای باشد که بوئینگ طی دهه‌ها در پروژه‌های محرمانه دنبال کرده است.
اما بخش قابل پیش‌بینی و بسیار مهمی از F-۴۷، به پیشرانهٔ آن مربوط می‌شود. برخلاف جنگنده‌های امروزی که یا باید بین سرعت بالا یا مصرف بهینهٔ سوخت یکی را انتخاب کنند، موتورهای adaptive-cycle (سیکل تطبیقی) در F-۴۷ اجازه می‌دهند که هواپیما در شرایط مختلف، بهینه‌ترین حالت عملکردی را برگزیند. این موتورها می‌توانند نسبت عبور جریان هوا (bypass ratio) را حین پرواز تغییر دهند؛ بدین صورت که در حالت عادی از هوای بیشتر برای صرفه‌جویی در سوخت بهره می‌برند و هنگام نیاز به شتاب، جریان را به سوی عملکرد حداکثری هدایت می‌کنند. رقابت میان دو غول صنایع هوافضا، Pratt & Whitney و General Electric برای ساخت این پیشرانه‌ها جریان دارد.
فرماندهی پهپادهای همراه: مهره‌های مکمل در شطرنج هوایی آینده
یکی از اهداف کلیدی در طراحی جنگنده F-۴۷، ایجاد توانایی برای فرماندهی مستقیم «پهپادهای جت‌مجهز همراه» است که با عنوان Loyal Wingman ( همراهان وفادار) شناخته می‌شوند. در میدان‌های نبرد آینده، جنگنده‌های سرنشین‌دار مانند F-۴۷ با چالش‌هایی چون تعداد کم، برد زیاد و محدودیت در حمل تسلیحات مواجه‌اند. در اینجا، پهپادهای همراه می‌توانند نقش سرباز، فیل یا حتی وزیر را در شطرنج جنگ هوایی ایفا کنند: آن‌ها با هزینه کمتر تولید می‌شوند، قابلیت حمل موشک دارند، می‌توانند توجه دشمن را منحرف کنند، و از زوایای مختلف به شناسایی یا اخلال بپردازند. برخلاف گزینه‌هایی که صرفاً با پادهای خارجی می‌توانند به پهپاد فرمان دهند، سیستم کنترل در F-۴۷ درون بدنه و به‌شکل استتارشده و هم‌پیکر (Stealth-Conformal) طراحی خواهد شد. این امر موجب کاهش بازتاب راداری و افزایش هماهنگی با سیستم‌های الکترونیکی پیشرفته می‌شود.
در حال حاضر، نیروی هوایی ایالات متحده دو مدل از پهپادهای همراه را مورد ارزیابی قرار داده است: General Atomics YFQ-۴۲ و Anduril YFQ-۴۴. هر دو مدل توانایی حمل موشک، پرواز در کنار F-۴۷ با سرعت بالا، و اجرای مأموریت‌های شناسایی یا اخلال الکترونیکی را دارند. در کنار این گزینه‌ها، نسخه‌ای پیشرفته‌تر با عنوان «Increment ۲ Loyal Wingman» نیز در حال طراحی است که امکانات رزمی پیشرفته‌تری دارد. مزیت اصلی این پهپادها آن است که بدون آنکه جان خلبان را به خطر بیندازند، می‌توانند شعاع عملیات جنگنده‌ها را افزایش دهند، مواضع دشمن را آشکار کنند، یا حتی به‌عنوان سپر دفاعی در برابر موشک‌های دشمن عمل کنند. این یعنی F-۴۷ نه‌تنها خودش یک جنگنده است، بلکه به یک پلتفرم فرماندهی تاکتیکی هوایی نیز تبدیل می‌شود.
در رندرهایی که تاکنون از F-۴۷ منتشر شده‌اند، هیچ اثری از ورودی‌های هوا برای موتور دیده نمی‌شود. این موضوع نشان‌دهندهٔ سطح بالای استتار و دقت در طراحی پنهان‌سازی است. در جنگنده‌های مدرن، ورودی موتور یکی از نقاط حساس برای بازتاب راداری محسوب می‌شود، چرا که پره‌های کمپرسور در معرض تابش مستقیم رادار هستند. طراحان با استفاده از کانال‌های مارپیچ و سطوح جذب‌کنندهٔ امواج رادار (Radar-Absorbing Intake Geometry)، سعی کرده‌اند ورودی‌ها را در بدنهٔ اصلی پنهان کنند. در نتیجه، F-۴۷ می‌تواند بدون فاش‌کردن موقعیت خود، مأموریت‌های شناسایی یا رهگیری را انجام دهد. این نوع طراحی بسیار پرهزینه و پیچیده است، اما برای حفظ برتری هوایی در برابر سامانه‌های دفاعی مدرن کاملاً ضروری خواهد بود.
کاهش وزن، حذف دم، افزایش پیچیدگی
یکی از تصمیم‌های بلندپروازانه در طراحی F-۴۷، حذف دم هواپیماست. این کار مزایایی چون کاهش وزن و مقاومت آیرودینامیکی دارد و به بهبود پنهان‌کاری کمک می‌کند. اما از سوی دیگر، نبود سکان عمودی و افقی پایداری پرواز را به‌شدت کاهش می‌دهد. برای جبران این ضعف، سامانه‌های پرواز با کمک رایانه (Fly-by-Wire + AI Flight Control) به‌کار گرفته می‌شوند که با الگوریتم‌های پیشرفته، کنترل ریزحرکت‌ها، تعادل، و پاسخ به تغییرات ناگهانی را در لحظه انجام می‌دهند. این فناوری از تجربیات پیشین در ساخت بمب‌افکن‌های B-۲ و پهپادهای X-۴۷B استخراج شده و حالا به سطحی رسیده که می‌تواند در یک جنگنده مانورپذیر نیز به‌کار گرفته شود.
F-۴۷ تنها یک جنگندهٔ نسل ششم نیست، بلکه نماد گذار به مرحله‌ای تازه از نبردهای هوایی هوشمند و پنهان‌کارانه است. طراحی این هواپیما، از بالچه‌های گمراه‌کننده گرفته تا سامانه‌های فرماندهی پهپاد، نشان می‌دهد که جنگ آینده نه در آسمان، بلکه در بُعد اطلاعات و فریب مهندسی تعیین می‌شود. استفاده از موتورهای سیکل تطبیقی، رادارهای با توان بالا، و طراحی هم‌پیکر با پهپادها، قدرتی فراتر از هر پلتفرم پیشین به F-۴۷ می‌دهد. آنچه فعلاً فاش شده، تنها نوک یک کوه یخ است.
آنچه از جنگندهٔ F-۴۷ منتشر شده، بیش از آنکه حقیقت را نمایان کند، طراحی‌شده تا واقعیت را پنهان کند. آیا این سطح از فریب مهندسی شده، به‌راستی برای دور زدن دشمن است، یا نشانه‌ای از تغییر اساسی در راهبرد نظامی آمریکا؟ وقتی تصویر اهمیتش را از دست می‌دهد، باید به آنچه گفته نمی‌شود بیشتر توجه کرد.
۵۸۵۸
