به گزارش یولن، به نقل از ایسنا، توافقی که در سال ۱۹۸۰ بین ده‌ها کشور که اکنون به ۱۱۶ کشور رسیده است منعقد شد، چارچوبی برای هماهنگی تلاش‌ها در سراسر جهان برای مطالعه لایه اوزون فراهم کرد. پس از آن، پروتکل مونترال در سال ۱۹۸۷ تصویب شد، معاهده‌ای که کشورهای شرکت‌کننده را ملزم به کاهش تدریجی تولید موادی می‌کرد که مسئول تخریب لایه اوزون هستند.
به لطف پروتکل مونترال، بیش از ۹۹ درصد از تولید و مصرف مواد تخریب‌کننده اوزون کنترل‌شده مانند کلروفلوئوروکربن‌ها (CFCs) که در یخچال، تهویه مطبوع و محصولات اسپری آئروسل استفاده می‌شدند به تدریج کاهش یافته است. سازمان جهانی هواشناسی خاطرنشان می‌کند که اگر این روند را ادامه دهیم، لایه اوزون می‌تواند تا اواسط قرن بیست و یکم به سطح دهه ۱۹۸۰ بازگردد. این امر می‌تواند خطرات سرطان پوست، آب مروارید و آسیب به اکوسیستم را که معمولا در اثر قرار گرفتن بیش از حد در معرض اشعه ماوراء بنفش ایجاد می‌شود، به شدت کاهش دهد.
عمق سوراخ لایه ازن در قطب جنوب در سال ۲۰۲۴ که هر ساله در بهار بر فراز قطب جنوب ظاهر می‌شود و به ویژه نازک شدن چشمگیر لایه ازن را نشان می‌دهد کمتر از میانگین سال‌های ۱۹۹۰ تا ۲۰۲۰ بود. این یک پیروزی بزرگ برای محیط زیست است.
بر اساس ارزیابی‌های سازمان جهانی هواشناسی در سال ۲۰۲۲، این سازمان تخمین می‌زند که لایه اوزون می‌تواند تا سال ۲۰۶۶ بر فراز قطب جنوب، تا سال ۲۰۴۵ بر فراز قطب شمال و تا سال ۲۰۴۰ برای سایر نقاط جهان به مقادیر قبل از سوراخ شدن لایه اوزون بازگردد. ارزیابی بعدی این سازمان در سال ۲۰۲۶ خواهد بود؛ امیدواریم جامعه بین‌المللی به تعهد خود برای محدود کردن انتشار گازهای مضر در سال‌های آینده ادامه دهد و این انتظارات را به واقعیت تبدیل کند.
۵۸۵۸
