یکم: معروف است که در ایرانِ روزگار ساسانی، پادشاهان و پهلوانان، در عرصه‌ی چوگان، قدرت و چابکی‌شان را به رخ می‌کشیدند. صدها سال گذشت و در روزگار صفوی، میدانِ نقش‌جهان، شد قلب تپنده‌ی شور و شیداییِ چوگان…
و صدها سال دیگر گذشت تا هنرمندی مینو سرشت، از همان خاک، اصفهانِ نقشِ‌جهان، عزم به رخ کشیدن صلابت و شکوه قلمش در عرصه‌ی چوگان هنر را کرد و شاهکار «چوگان» بر اسکناس ملی نقش بست و نگارخانه‌ای شد به وسعت ایران…
افسوس که دستِ اجل کوسِ رحلت کوبید و استاد محمود فرشچیان را از ما دریغ کرد که به قول عالیجناب سعدی:
نه آن دریغ که هرگز به دَر رَوَد از دل
نه آن حدیث که هرگز بُرون شود از یاد
این جای خالیِ، تا همیشه در گلستان فرهنگ و هنر ایران و در دلِ هر ایرانیِ هنر دوستی، خالی خواهد ماند.
دوم: هرگز نمیرد آن که دلش زنده شد به عشق
ثبت است بر جَریدهٔ عالم دوامِ ما
مرد صاحب هنر جاودانه است. فرشچیان بزرگ دیده از جهان فانی فروبست اما گنجینه‌ی آثارش تا همیشه برای ما و جهانیان به یادگار می‌ماند، و مگر جاودانگی چیست جز این؟
طُرفه اینکه حالا در کنار آثار استاد؛ «پنجمین روز آفرینش»، «ستایش پروردگار»، «مولود کعبه»، «ضامن آهو» و «شمس و مولانا» هر ایرانی می‌تواند شاهکار «چوگان» را روی پول ملی کشورش ببیند و برای خودش داشته باشد.
سوم: در طول تاریخ بلند بالای ایران کهن، کم نیستند بزرگمردانی که با صرف عمر و اعتبار و آبروی خویش، برای حفظ و پاسداشت گنجینه‌های فرهنگ و هنر ایرانی مجاهدت کرده‌اند.
مثالش حکایت عالیجناب سعدی است که در خزان یاس و ناامیدی بود و روزها زبان در کام داشته و قلم در قلمدان و مصلحت چنان دانسته که در نشیمن عزلت نشیند و دامن صحبت فراهم چیند و دیگر پریشان نگوید. تا اینکه یاری شفیق از رای و عزم او با خبر شده و در دامنش آویخته می‌گوید: خلاف راه صواب است و نقض رای الوالالباب، ذوالفقار علی در نیام و زبان سعدی در کام.
از طرف یکایک ایرانیان هنر دوست و دلداده‌ی فرهنگ این سرزمین؛ قدردانی صادقانه‌مان را نثار آن یار موافق سعدی می‌کنیم، و البته تمام آنان که نقشی چنین پوشیده اما درخشان در تاریخ فرهنگ و هنر ایران بر عهده داشته‌اند.
223223
