به گزارش خبرگزاری یولن، از نخستین مریخ‌نوردی که در سال ۱۹۷۰ زمین را ترک کرد تا امروز، ده‌ها کاوشگر پیشرفته به نقاط دوردست منظومه شمسی اعزام شده‌اند. اما با وجود پیشرفت چشمگیر فناوری، مشکل مشترکی همچنان گریبان آن‌ها را می‌گیرد: گیر کردن چرخ‌ها در خاک. اکنون تیمی از مهندسان دانشگاه ویسکانسین-مدیسون آمریکا، با شبیه‌سازی‌های دقیق فیزیکی، به پاسخ این معما رسیده‌اند.
«دن نگرات»، مهندس مکانیک این تیم، توضیح می‌دهد: «در طراحی باید نه‌تنها اثر جاذبه بر خود کاوشگر، بلکه اثر جاذبه بر ذرات خاک را هم در نظر گرفت. شن‌ها در جاذبه پایین رفتاری کاملاً متفاوت دارند.»
بر اساس این پژوهش، خاک ماه و مریخ نسبت به زمین «نرم‌تر و پفکی‌تر» است و به‌راحتی جابه‌جا می‌شود، در نتیجه چرخ‌ها سریع‌تر در آن فرو می‌روند و گیر می‌کنند؛ مشابه ماشینی که در گل یا شن روان زمین گیر افتاده باشد. این عامل در کنار مشکلات دیگری مانند طوفان‌های شن که صفحات خورشیدی را می‌پوشانند، باعث شده مأموریت‌های ناسا بارها با چالش مواجه شوند؛ چالشی که در مورد مریخ‌نورد «اسپیریت» در سال ۲۰۰۹، به پایان دائمی مأموریت آن انجامید.
این یافته که با استفاده از نرم‌افزار شبیه‌سازی «پروژه کرونو» به‌دست آمده، می‌تواند در طراحی نسل بعدی کاوشگرها به‌کار رود و احتمال گیر افتادن آن‌ها را کاهش دهد. نتایج این تحقیق در نشریه Journal of Field Robotics منتشر شده است.
منبع: sciencealert
۲۲۷۲۲۷
