به گزارش یولن روزنامه همشهری نوشت: غربی‌ها، همان‌ها که پای توافق نشستند و آن را امضا کردند، حالا با مکانیسم ماشه، آن‌را به چماقی علیه ملت ایران بدل کرده‌اند و با همین ابزار، طلبکارانه از مذاکره سخن می‌گویند؛ شنیع و مضحک نیست؟
اما نکته اینجاست: امروز، اراده دشمن برای مذاکره، خود بخشی از پروژه فشار و مبارزه است. چرا ما به همان چشم به مذاکره نگاه نکنیم؟ نه دشمن به‌دنبال توافق واقعی است و نه جمهوری اسلامی توهم تفاهم دارد؛ آن‌هم با اول خبائث عالم. اما وقتی دشمن در میدان مذاکره صف‌آرایی می‌کند، باید همانجا پنجه در پنجه‌اش انداخت.
مذاکره امروز فراتر از گذشته است. جنگ فقط در میدان‌های نظامی نیست؛ میدان حقوق، رسانه، دیپلماسی، اقتصاد و افکار عمومی، همگی درگیرند. این خاصیت جنگ ترکیبی است و اگر ما در این میدان‌ها غایب باشیم، تنها صدای دشمن است که شنیده خواهد شد.
در چنین شرایطی، مذاکره می‌تواند به‌جای سکوت یا تسلیم، به یک سلاح انقلابی بدل شود؛ مذاکره برای افشاگری، مذاکره برای تثبیت مشروعیت، مذاکره برای بیان مظلومیت.
یادمان نرود جمله تاریخی عراقچی را: «سر میز مذاکره با آمریکا بودیم، اسرائیل حمله کرد؛ سر میز مذاکره با اروپا بودیم، آمریکا حمله کرد.» همین جمله، بعدها پایه حقوقی مشروعیت دفاع ایران شد. رئیس‌جمهور نیز آن را با صراحت تکرار کرد.
مذاکره اگر میدان هماوردی با دشمن باشد، خودش جهاد است؛ جهاد بیان؛ جهاد افشاگری؛ جهاد مشروعیت‌سازی.
ما باید جنگ را جامع ببینیم. این نبرد، با موشک‌های صهیونیستی آغاز نشد و با آتش‌بس تمام نشد. دشمن جنگ را ترکیبی می‌بیند؛ ترکیبی می‌زند و ترکیبی می‌کشد. اما ما در ظاهر آتش ماندیم و نگاه نمی‌کنیم هیزم این آتش از کجا تامین می‌شود.
امروز، میدان دیپلماسی و میدان نظامی، میدان رسانه و اقتصاد، همگی درهم‌تنیده‌اند. مجاهدان این عرصه را تضعیف نکنیم… روی دیگر خون‌ریختن دشمن، خون به دل‌کردن خودی‌هاست؛ مراقبت کنیم مدیون انقلاب نشویم.
21302
