به گزارش یولن، اردشیر اروجی ادامه می‌دهد: دو دیدگاه درباره زیرحاکی و آثار تاریخی مطرح است، یکی زاویه دید میراث فرهنگی‌ست که به‌دنبال کار پژوهشی است، در واقع می‌خواهد حلقه‌های مفقود شده تاریخی را کشف کند، در این میان اشیایی هم پیدا می‌کند که آن‌ها را در موزه نگهداری می‌کند. اما از نظر عوام این‌طور نیست، آن‌ها به اشیای تاریخی دفن شده در زمین به دید گنج و سود نگاه می‌کنند.
مدیرکل اسبق میراث فرهنگی استان تهران با بیان اینکه تا وقتی مردم فقیر هستند تجاوز به آثار تاریخی زیاد است، می‌گوید: وقتی‌که اوضاع اقتصادی مردم خوب شود آسیب‌ها کمتر می‌شود. وقتی اقتصاد درست شود اگاهی مردم هم خاصه درباره آثار باستانی کشور درست می‌شود، این دو فاکتور اهمیت دارد.
او ادامه می‌دهد: انگیزه ورود به گنج‌یابی حرص و طمع است، و از طرفی ابزار مورد نیاز گروه‌های سودجو ناآگاهی و فقر مردم است. با این وجود باید پرسید ساختار پیچیده گنج‌یابی چه‌طور است؟ این ساختار یک بخش ستادی دارد، در راس بخش ستادی افرادی وجود دارند که با مافیای قاچاق اشیای عتیقه، بعضی سفارتخانه‌ها و موزه‌های معروف دنیا مرتبط هستند.
اروجی توضیح می‌دهد: ساختار پیچیده گنج و گنج‌یابی در جایی که می‌خواهند از ناآگاهی سوء استفاده کنند مباشرهایی دارند که با به اصطلاح نقشه‌های گنج‌یابی وارد میدان می‌شوند، در گروه اجرایی خودشان افرادی دارند به‌نام مهندس، این مهندس وقتی نقشه گنج را به‌کسی می‌فروشد او را قانع می‌کند که به نقشه‌خوان نیاز دارد، بعد قانع می‌کند نقشه طلسم دارد و به طلسم باز کن نیاز داریم، بعد مجدد پای مال‌خر را به ماجرا باز می‌کنند، خلاصه اینکه با ایجاد طمع میان افراد فریب‌خورده به روش‌های مختلف از افراد کلاهبرداری می‌کنند، حتی با فریبی به‌نام تست نقشه آن‌ها را قانع می‌کنند که نقشه‌ای که دارند واقعاً نقشه گنج است، مثلاً از قبل چندتا ظرف سوفالی جایی در گوشه‌ای زیر زمین گذاشته‌اند، برای جلب اعتماد یک‌بار همه‌ی تیم با کسی‌که نقشه گنج را خریده سراغ همان ظرف بی‌ارزش می‌روند و آن را از زیر خاک بیرون می‌کشند، خریدار نقشه هم باور می‌کند نقشه‌ای که خریده کاملاً درست است.
