به گزارش یولن، این فضاپیما که سال ۱۹۷۲ توسط اتحاد جماهیر شوروی با هدف رسیدن به سیاره زهره (ناهید) پرتاب شده بود، به دلیل نقص فنی در موشک حامل، آن هرگز نتوانست مدار زمین را ترک کند و در همان مدار بیضوی شکل اطراف زمین گرفتار شد.
به نقل از یورونیوز، سقوط کنترل‌نشده این فضاپیما توسط آژانس فضایی روسیه و سامانه ردیابی فضایی اتحادیه اروپا تأیید شد. مقامات روسی اعلام کردند که فضاپیما احتمالاً در اقیانوس هند سقوط کرده است، اما برخی کارشناسان نسبت به محل دقیق سقوط تردید داشتند.
دفتر زباله‌های فضایی آژانس فضایی اروپا نیز سقوط این فضاپیما را پیگیری کرد و پس از رویت نشدن این شیء فضایی بر فراز ایستگاه راداری آلمان، سقوط و نابودی آن را تأیید کرد.
هنوز مشخص نیست که چه بخشی از این فضاپیما، اگر چیزی از آن باقی مانده باشد، پس از ورود با سرعت بالا به جو زمین که معمولا با حرارت آتشین همراه است سالم مانده است.
کارشناسان پیش‌بینی کرده بودند که به دلیل ساختار مقاوم این فضاپیما که برای فرود بر سطح داغ سیاره زهره طراحی شده بود، احتمال دارد بخش‌هایی از آن به زمین برسد.
این کاوشگر که با نام کاسموس ۴۸۲ شناخته می‌شود، بیش از هزار پوند (۴۹۵ کیلوگرم) وزن داشت و بخش فرودگر آن از تیتانیوم در ابعادی به قطر یک متر ساخته شده بود.
بخش عمده‌ای از این فضاپیما طی یک دهه پس از پرتاب ناموفق به زمین سقوط کرد، اما کپسول فرودگر مقاوم آن تا امسال در مدار باقی مانده بود که سرانجام پس از کاهش ارتفاع مداری، به جو زمین بازگشت.
به دلیل ورود کنترل‌نشده و نبود هدایت از سوی مرکز کنترل پرواز، تعیین دقیق محل و زمان سقوط این فضاپیما ممکن نبود؛ علاوه بر این فعالیت خورشیدی و شرایط فرسودگی فضاپیما نیز به این عدم قطعیت افزود.
طبق معاهده سازمان ملل، هرگونه بقایای این فضاپیما که به زمین برسد متعلق به روسیه خواهد بود. دانشمندان و کارشناسان نظامی که سقوط این فضاپیما را دنبال می‌کردند، پیش‌تر احتمال آسیب رسیدن به افراد در اثر سقوط این شیء فضایی را بسیار اندک قلمداد کرده بودند.
مارکو لانگبروک، دانشمند هلندی، در واکنش به عدم قطعیت درباره محل سقوط گفت: «اگر واقعاً در اقیانوس هند سقوط کرده باشد، فقط نهنگ‌ها شاهد آن بودند.»
فرماندهی فضایی آمریکا تا ابتدای نیم روز شنبه هنوز سقوط این فضاپیما را تأیید نکرده و در حال جمع‌آوری و تحلیل داده‌ها بود.
آنچه کاسموس ۴۸۲ را از سایر اشیای فضایی متمایز می‌کرد، احتمال بالای بقای آن بر اثر مقاومت در برابر دمای سوزان ورود به جو و همچنین سقوط کنترل‌نشده آن بود؛ چرا که معمولاً سقوط بقایای ماهواره‌ها و زباله‌های فضایی به صورت کنترل‌شده و هدفمند در اقیانوس آرام یا مناطق وسیع و خالی از سکنه انجام می‌شود.
5858
