به گزارش یولن، احساسات ضد مهاجرتی در اروپا، نگرانی‌ها درباره شبه‌نظامی‌گری در آسیا و پذیرش این موضوع که طالبان به این زودی‌ها فرو نمی‌پاشد، فرصتی برای دیپلماسی ایجاد کرده است.
به گزارش ایسنا، روزنامه واشنگتن پست با این مقدمه نوشت: چهار سال پس از دومین دوره قدرت طالبان، حکومت طالبان افغانستان تنها توسط یک کشور به رسمیت شناخته شده است: روسیه. بسیاری از همسایگان آن، در حالی که رسماً طالبان را به رسمیت نمی‌شناسند، راه‌هایی برای همکاری با آن پیدا کرده‌اند.
«سباستین گورکا» مدیر مبارزه با تروریسم کاخ سفید ماه گذشته طالبان را «نسبتاً همکاری‌کننده» توصیف کرد و حتی اذعان کرد که «شنیدن این حرف از دهان من عجیب به نظر می‌رسد.» و آلمان که بزرگ‌ترین جمعیت افغانستانی‌های اروپا را در خود جای داده، دو مقام وزارت امور خارجه طالبان را برای پیوستن به نمایندگی‌های دولت قبلی افغانستان که مورد حمایت غرب بود، به‌عنوان مقامات کنسولی تأیید کرده است.
«دونالد ترامپ» رئیس جمهور آمریکا نیز روز پنج‌شنبه با بیان اینکه ایالات متحده در تلاش است تا کنترل پایگاه هوایی بگرام افغانستان را از طالبان پس بگیرد، بُعد جدیدی به این ماجرا بخشید. پایگاهی که به گفته او، یک ساعت با جایی که چین سلاح‌های هسته‌ای خود را می‌سازد، فاصله دارد.
انگیزه‌های متفاوت تعامل با طالبان
واشنگتن پست با اشاره به اینکه «هنوز مشخص نیست مذاکرات در این زمینه تا چه حد پیش رفته است» خاطر نشان کرد: طالبان تاکنون ز اظهار نظر دقیق خودداری کرده اما اینکه چنین مذاکراتی در حال انجام است، نشان می‌دهد که چگونه برخی از دولت‌ها به‌طور فزاینده‌ای طالبان را به عنوان یک شریک و طرف مذاکره اجتناب‌ناپذیر می‌دانند.
روزنامه آمریکایی ادامه داد: هر یک از کشورهایی که با طالبان تعامل دارند، انگیزه‌های متفاوتی دارند. در اروپا، افزایش حمایت از احزاب ضد مهاجرت، درخواست‌ها برای استرداد به افغانستان را افزایش داده است که این امر، مستلزم تأیید طالبان است.
اما خروج طالبان از انزوا همچنان ضعیف و شکننده است، چراکه سران آن، به‌رغم برخی تمایلات در سطح بین‌الملل برای برقراری ارتباط نزدیک‌تر با آنها، محدودیت‌های مدنی شدیدی را، ازجمله برای زنان اعمال می‌کنند که میزان تعامل علنی دولت‌های غربی با آنها را محدود می‌کند.
چین وارد می‌شود
به نوشته واشنگتن پست، تحلیلگران می‌گویند که دیپلمات‌های خارجی به هر حال با طالبان در تعامل هستند؛ هرچند که تعداد کمی به‌طور مستقیم با سران تندرو آن در قندهار مذاکره می‌کنند. در عوض، آنها در درجه اول با اعضایی که عملگراتر دیده می‌شوند، مانند «سراج الدین حقانی» وزیر کشور و «محمد یعقوب» وزیر دفاع تعامل دارند.
دیپلمات‌هایی که به کابل سفر کرده‌اند نیز می‌گویند که تعاملات آنها چالش‌برانگیز بوده است.
«آصف دورانی» نماینده ویژه سابق پاکستان در امور افغانستان گفت که با دیپلمات‌هایی از طالبان مواجه شده است که عمدتاً به خطوط از پیش تعیین‌شده پایبند بوده‌اند.
چین نیز زمانی که منافعش ایجاب می‌کرد، مانند میانجی‌گری برای توافق بین افغانستان و پاکستان، وارد عمل شده است. نمایندگان کابل و اسلام آباد که در ماه مه در پکن دیدار کردند، پس از سال‌ها وخامت روابط، توافق کردند که سفیران خود را مبادله کنند.
همچنین به رسمیت شناختن طالبان توسط روسیه در ماه ژوئیه احتمالاً با نگرانی‌های امنیتی مرتبط بوده است. به نظر می‌رسد که روسیه واقعاً نگران آن است، زیرا سال گذشته بیش از ۱۳۰ نفر در حمله افراد مسلح داعش (شاخه داعش در افغانستان) به یک سالن کنسرت در مسکو کشته شدند.
روزنامه واشنگتن پست تصریح کرد: با این حال، بعید است که طالبان اکثریت در سازمان ملل را برای به رسمیت شناخته شدن پیدا کند، تحولی که به آزادسازی میلیاردها دلار دارایی مسدود شده و کسب کرسی در مجامع بین‌المللی و کنفرانس‌های اهداکنندگان کمک خواهد کرد.
310310
