به گزارش یولن، این رویداد، که به‌عنوان Tidal Disruption Event (TDE) شناخته می‌شود، نمایشی بی‌سابقه از رفتار یک سیاهچاله میان‌جرمی را در حال بلعیدن یک ستاره به تصویر می‌کشد.
سیاه‌چاله‌های ستاره‌ای (کم‌تر از ۱۰۰ برابر جرم خورشید) و سیاه‌چاله‌های کلان‌جرم (میلیون‌ها تا میلیاردها برابر جرم خورشید) و در نهایت گروه واسط میان آن‌ها سیاه‌چاله‌های میان‌جرم (IMBHs) با جرم بین صد تا صدهزار برابر جرم خورشید هستند.
کشف یک پدیده شگفت‌انگیز
در سال ۲۰۰۹ اخترشناسان متوجه یک نقطه‌ی پرنور در پرتوهای ایکس در کهکشان NGC 6099 شدند. این منبع نورانی به‌نام HLX-1 ثبت شد. در ابتدا مشخص نبود این جسم چیست، اما چیزی عجیب در آن وجود داشت.
این شی مرموز نخست توسط Chandra در سال ۲۰۰۹ شناسایی شد و شدت پرتوهای X آن در سال ۲۰۱۲ حدود ۱۰۰ برابر افزایش یافت، سپس تا سال ۲۰۲۳ به‌تدریج کاهش پیدا کرد .
تصور کنید ستاره‌ای بیش از حد نزدیک به سیاهچاله نزدیک شده باشد. به‌محض ورود به منطقه‌ی خطر، گرانش شدید سیاهچاله مانند طنابی نامرئی آن ستاره را گیر می‌اندازد. در این فرایند ستاره شروع به کش آمدن می‌کند و در نهایت به سیاهچاله HLX-1 وارد می‌شود. در این فرآیند، تابش شدیدی از پرتوهای ایکس آزاد می‌شود. دمای این تابش‌ها به حدود ۳ میلیون درجه می‌رسد؛ داغ‌تر از هر کوره‌ای که می‌توان تصور کرد. همین تابش‌ها بودند که چشم تلسکوپ چاندرا را به خود خیره کردند.
تلسکوپ هابل نیز با عکاسی دقیق از محل حادثه، تصویری واضح از خوشه‌ی ستاره‌ای اطراف HLX-1 ثبت کرد. ستارگان در این خوشه چنان به‌هم نزدیک‌اند که فقط چند ماه نوری از یکدیگر فاصله دارند و این محیطی عالی برای بلعیدن ستارگان توسط سیاهچاله است.
برای درک بهتر این صحنه، ناسا حتی یک انیمیشن شبیه‌سازی‌شده منتشر کرده است. در آن، دوربین ابتدا به سمت کهکشان زوم می‌کند، سپس وارد خوشه ستاره‌ای می‌شود و نهایتاً صحنه‌ی وحشتناک کشیده‌شدن ستاره به درون سیاهچاله را نمایش می‌دهد.
با ورود تلسکوپ‌های جدیدی مانند James Webb و رصدخانه Vera Rubin، ما ابزارهای دقیق‌تری برای رصد این پدیده‌ها خواهیم داشت. این تلسکوپ‌ها می‌توانند نور مادون قرمز و تغییرات نوری جزئی را بهتر بررسی کنند و در شکار IMBHهای بیشتر نقش مهمی ایفا کنند.
منبع: لایوساینس
۵۸۵۸
