مهسا بهادری: فرزین محدث از بازیکنان حاضر در فصل دوم مجموعه «پدرخوانده» به کارگردانی سعید ابوطالب در گفتگو با یولن اظهار کرد: از زمانی که ما آدم‌ها کنار هم قرار گرفتیم، بازی‌های استنتاجی را خلق کردیم و دوست داشتیم در این بازی‌ها خودمان را به چالش بکشیم و از هوش منطقی و هیجانی‌مان استفاده کنیم. وقتی این بازی‌ها در جمع‌های خصوصی وارد شد جذاب بود و بخشی از سرگرمی‌های ما را پوشش داد. به نظر من یکی از رئالیتی‌شوهایی که خیلی توانسته نظر مخاطبان را به خود جلب کند و در آینده نیز جزو آثار موفق شبکه نمایش خانگی خواهد بود رئالیتی‌شوی «پدرخوانده» است.
این بازیگر خاطرنشان کرد: این موفقیت را از چند منظر می‌توان مورد بررسی قرار داد؛ یکی از اصلی‌ترین دلایل این است که مخاطب در این برنامه بازیگرانی را می‌بیند که قبلاً در قامت بازیگر مقابل دوربین بوده‌اند و حال خودشان هستند که در یک بازی حضور دارند. برخی تماشاگران که علاقه دارند وارد جریان بازی شوند هم همانند افراد حاضر در مسابقه در مواقع لازم، چشم‌هایشان را می‌بندند و وارد جریان بازی می‌شوند و این به خودی خود به جذابیت اثر می‌افزاید و البته برخی هم ترجیح می‌دهند که دانای کل باشند و بازی را مشاهده کنند و شاهد اشتباه بازیگران باشد و به همین دلیل شاید آن‌ها را مورد قضاوت نیز قرار دهد.
بازیگر «پدرخوانده» در ادامه تصریح کرد: اما این موقعیت یک وجه و جنبه منفی هم دارد و چون خودم با این جنبه منفی ماجرا روبرو شدم می‌توانم این نکته منفی را به دقت و صراحت بیان کنم. به نظرم ما آدم‌ها بهره هوشی کافی را داریم و اگر کسی وارد حیطه هنر می‌شود قطعاً فردی ناآگاه با بهره هوشی پایین نیست اما آدم باهوش هم مرتکب اشتباه می‌شود و در همه عرصه‌ها این نشانه‌ها را می‌بینیم. به عنوان مثال در عرصه سیاست یا فرهنگ بارها دیده‌ایم افراد باهوش اشتباه کرده‌اند، افراد باهوش با ضریب هوشی بسیار بالا هم اشتباه می‌کنند و این جزوی از خصلت انسان است و اگر من مخاطب این برنامه هستم به جای اینکه اشتباه را بخشی از بازی بدانم نسبت به آن آدم‌ها که در بازی حضور دارند توهین، تخریب و کلمات رکیک به کار ببرم قطعاً رفتاری منطقی نداشتم و اولین حاصلی که این رفتار می‌تواند داشته باشد این است که مثلاً من تصمیم می‌گیرم دیگر هیچ‌وقت در رئالیتی‌شو حضور نداشته باشم.
محدث در ادامه اظهاراتش با بیان اینکه اشتباه بخشی از بازی است، گفت: من قطعاً در بازی اشتباهاتی مرتکب شدم، بازی هیجان دارد و فشار روانی به بازیکن وارد می‌کند و چون در این شرایط سر دوست و رفیقم دارا حیایی داد زدم فن‌پیج‌های فراوانی به من حمله کردند و افرادی حتی کار را تا جایی پیش بردند که به پدر و مادر من توهین کردند. وقتی من با فحش و الفاظ رکیک روبرو می‌شوم به این نتیجه می‌رسم که به عنوان یک بازیگر و مدرس دانشگاه بهتر است خودم را در اینگونه در معرض قضاوت عریان تماشاگر قرار نمی‌دهم. قضاوت و نقد آدابی دارد و توهین، فحاشی و الفاظ رکیک جزو نقد نیست.
وی افزود: ما در «پدرخوانده» جمعی بازیگر هستیم که با هم بازی می‌کنیم، شناختی که از هم داریم، جنس بازی این افراد و همچنین تمریناتی که پیش از ضبط این برنامه داشتیم بر ضمیر ناخودآگاه ما تأثیر می‌گذارد و بر این اساس به شکل ناخودآگاه ممکن است تصمیم بگیریم و به همین دلیل می‌توانیم دچار اشتباه شویم. این مسائلی است که مربوط به مباحث روانشناسی می‌شود و کاملاً ثابت شده است. فشار روانی بازی، فضایی که در آن قرار گرفته‌ایم و تلاشمان برای برد و ترسمان از باخت می‌تواند تأثیر روانی داشته باشد تا ما در برخی مواقع با هم با جدیتی دو چندان صحبت کنیم و حتی سر هم داد بزنیم ولی این داد زدن به هیچ‌وجه توهین نیست، ما در آن لحظه یک بازیکن هستیم و هدفمان رسیدن به پیروزی است و به عنوان یک قشر فرهنگی اصلاً هدفمان توهین به یکدیگر نیست و حتی در پشت صحنه، ما که با هم چنین تنشی داریم صمیمی‌تر هستیم و هیچ اختلافی بینمان وجود ندارد. تماشاگر نباید بر اساس اتفاقاتی که در بازی رخ می‌دهد درباره ما استنباطی داشته باشد.
این بازیگر تأکید کرد: به نظر من باید یک بررسی صورت بگیرد و اگر قضاوت‌ها بر اساس صحبت‌های ما در زمان بازی صورت می‌گیرد پشت‌صحنه‌هایی که از برنامه «پدرخوانده» پخش می‌شود و صمیمیت ما را نشان می‌دهد باید بیشتر شود و مخاطب متوجه شود که هیچ اختلافی بین ما نیست و این فقط یک بازی است که در آن تلاش می‌کنیم با شکست روبرو نشویم. البته اظهارات من به این معنا نیست که تماشاگر حق انتقاد ندارد، قطعاً این حق تماشاگر است که درباره خوب یا بد بازی کردن ما اظهارنظر کند اما هیچکس حق ندارد به دیگر توهین کند و او را مورد دشنام و الفاظ رکیک قرار دهد.
محدث درباره مورد قضاوت قرار گرفتن بازیگران گفت: من دوستی روانشناس دارم که یک بار به من گفت آدم‌ها هر چقدر کمتر قضاوت کنند به بلوغ رسیده‌اند. من وقتی به عنوان مخاطب برنامه «پدرخوانده» یا «شب‌های مافیا» را مشاهده می‌کنم دیگر کسی را قضاوت نمی‌کنم و می‌پذیرم که اگر من هم در آن موقعیت بودم می‌توانستم اشتباه کنم. ما در دوره‌ای زندگی می‌کنیم که تماشاگران و به طور کل مردم ایران به برنامه‌هایی احتیاج دارند که مفرح باشند ولی نباید کارکردهای فرهنگی آثارمان را نادیده بگیریم.
این بازیگر در ادامه درباره کارکردهای فرهنگی بازی مافیا گفت: ما نباید فراموش کنیم که بازی مافیا یک بازی استنتاجی است، آدم‌هایی که در بازی هستند سعی دارند یک گروهی به اسم مافیا و در «پدرخوانده» نقش مستقلی مثل جک سعی می‌کنند دروغ بگویند برای اینکه برنده باشند. اگر این بازی کمک کند که ما با دقت بیشتری حرفهای هم را بشنویم اتفاق خوبی است.
وی افزود: در بازی مافیا وقتی گروهی سعی دارد با دروغ گفتن پیش‌روی کند، اعضای دیگر که شهروند هستند با پیش رفتن بازی وقتی شهر را در خطر سقوط می‌بینند می‌توانند به این نتیجه برسند که دلیل عدم موفقیتشان، اعتماد نکردن به هم است و در این مرحله بهتر است به هم اعتماد کنند و این اتفاق خوبی است که به ما می‌آموزد که تصمیم بگیریم یک جاهایی به هم اعتماد کنیم و حتی وقتی مشخص می‌شود قضاوت‌های ما اشتباه بوده یاد می‌گیریم که خیلی روی قضاوت‌هایی که در زندگی داریم حساب نکنیم و برخی مواقع به آنچه که درباره دیگری فکر می‌کنیم شک کنیم. بازی «پدرخوانده» جزو رئالیتی‌شوهایی است که طرفدارهای بسیاری دارد و مردم عاشقانه و حتی غیرتی آن را دنبال می‌کنند و اگر این غیرتی دنبال کردن تبدیل به فحش و توهین شود ما از فضای فرهنگی فاصله گرفته‌ایم و باید بدانیم که یک جای کار می‌لنگد.
وی در پایان گفت: هر جا که رقابت وجود داشته باشد جذابیت هم وجود دارد ولی ما می‌توانیم از این جذابیت به فرهنگ‌سازی برسیم. رئالیتی‌شوی «پدرخوانده» به شکل کاملاً حرفهای توسط گروهی که برای رسیدن به کیفیت مطلوب واقعاً تلاش می‌کنند ساخته شده و این را می‌توان از طراحی لباس، طراحی دکور، نورپردازی و… فهمید و مطمئن هستم که «پدرخوانده ۳» اگر ساخته شود با ایده‌های جدیدی ساخته می‌شود و فکر می‌کنم یکی از برگ‌های برنده شبکه نمایش خانگی همین برنامه است. هر بازی و رئالیتی‌شوی دیگری ساخته شود به نظر من نمی‌تواند رقیب چندانی برای «پدرخوانده» به حساب بیاید.
۲۴۵۲۴۵
