الحاق اکثریت کشورها به پیمان ها و میثاق های بین المللی و انطباق قوانین داخلی شان با مفاد این پیمان ها در راستای همین سیاست یکسان سازی با مقررات این میثاق ها بوده است. ایران نیز درهمین راستا اقدامات قابل توجهی انجام داده است.
موضوع مهریه خانم ها در ایران ، سال ها است که به یک معضل بزرگ تبدیل شده است. تعداد قابل توجهی از مردان به علت ناتوانی درپرداخت مهریه همسران شان در زندان به سرمی برند و هزینه هنگفت نگهداری آنان درزندان ها به خزانه دولت تحمیل شده و آثار و تبعات زندان بر جوان بی گناه و غیرمجرم وارد گردیده است. بسیاری از مردان به واسطه ناتوانی از پرداخت مهریه همسران و به رغم عدم علاقه به استمرار زندگی مشترک با همسر، ناگزیر از ادامه زندگی با وی و تامین خواسته های ریز و درشت او هستند و حتی برخی به روابط نامشروع پنهانی با زنان دیگر کشیده می شوند.
بسیاری از دختران و پسران آماده ازدواج به جهت وجود معضل مهریه و دیدن سرنوشت بستگان و دوستانی که به واسطه اقدام به وصول مهریه به مشکلات لاینحل دچارشده اند، سراغ ازدواج نمی روند و آثار جبران ناشدنی تجرد زنان و مردان در زمینه های مختلف درسراسرکشور گسترده شده است.
آیا کشورهای دیگر مهریه و جهیزیه دارند؟
چرا ما در بسیاری از قوانین و مقررات ازسیاست های کشورهای دیگر الگوبرداری کرده ایم و بسیار هم موفق بودیم ولی دراین معضل بزرگ به روش آن ها توجه نمی کنیم؟ مگر ما در فقه اسلام ، اصلی به نام احکام ثانویه یا اصل بنای عقلاء یا اصل مصلحت نداریم؟ هنگامی که خردمندان جهان در یک قاعده به اجماع و اتفاق رسیده اند، چرا ما هم همان قاعده را اجرایی نکنیم؟ در هیچ کشوری مانندایران قاعده مهریه و جهیزیه به ویژه مهریه به این شکل که برایش ضمانت اجرای حبس بگذارند ولو ۱۱۰ سکه ، ولو ۱۴ سکه وجود ندارد. قانونگذاران ما بیایند و درباره نحوه برخورد دولت های دیگر دراین باره بررسی کنند و از روش آن ها الگو برداری نمایند و یک ملتی را نجات بدهند.
*وکیل دادگستری و دانش آموخته دکترای حقوق کیفری و جرم شناسی
۲۳۳۲۳۳
