به گزارش یولن، به نقل از یورونیوز، فضاپیمای لونار اوربیت ۱ در ۱۰ اوت همان سال به فضا پرتاب شده بود تا مأموریتی مشخص را انجام دهد: عکسبرداری از سطح ماه برای انتخاب و بررسی محل‌های مناسب فرود در برنامه‌های Surveyor (سرویور) و Apollo (آپولو).
اما سرنوشت برنامه چیز دیگری رقم زد. عکسبرداری از زمین اصلاً در مأموریت اولیه پیش‌بینی نشده بود و تنها زمانی که فضاپیما در مدار قرار گرفت، تیم کنترل تصمیمی ناگهانی گرفت؛ تصمیمی که منجر به ثبت یکی از نمادین‌ترین تصاویر تاریخ اکتشافات فضایی شد.
این عکس از فاصله‌ای حدود ۳۸۰ هزار کیلومتر گرفته شد و نیمی از زمین را از استانبول تا کیپ‌تاون نشان می‌دهد؛ در حالی که بخش شرقی سیاره در تاریکی شب فرو رفته بود. گرچه کیفیت تصویر در آن زمان جزئیات سطح زمین را نشان نمی‌داد، اما تأثیر علمی آن بلافاصله و برای همیشه ماندگار شد.
لونار اوربیت ۱ به یک سیستم پیشرفته تصویربرداری ۶۸ کیلوگرمی از شرکت ایستمن کداک مجهز بود که با لنزهای زاویه باز کار می‌کرد و قابلیت منحصربه‌فردی داشت: فیلم‌ها را ظاهر می‌کرد، اسکن می‌گرفت و سپس تصاویر را به زمین ارسال می‌کرد.
سال‌ها بعد فاش شد که این دوربین در اصل توسط دفتر ملی شناسایی آمریکا ساخته شده بود و پیش‌تر در ماهواره جاسوسی ساموس ای-۱ استفاده شده بود.
تصویر اصلی هرگز با کیفیت کامل از داده‌های مأموریت بازیابی نشد. تا اینکه در سال ۲۰۰۸، پروژه بازیابی تصاویر لونار اوربیت، توانست این عکس تاریخی را بازیابی کرده و کیفیت آن را به شکل چشمگیری بهبود دهد؛ جزئیاتی که بیش از چهار دهه پنهان مانده بود، برای نخستین بار آشکار شد.
مأموریت لونار اوربیت ۱ در ۲۹ اکتبر ۱۹۶۶ پایان یافت؛ زمانی که این فضاپیما عمداً به سطح ماه کوبیده شد تا مزاحم مأموریت‌های بعدی نشود. این فضاپیما در طول مأموریت خود به اهداف اصلی دست یافت و در مجموع ۲۰۵ تصویر از سطح قمر طبیعی زمین ثبت کرد.
۵۸۵۸
