به گزارش خبرگزاری یولن و براساس گزارش زومیت، هواکش‌های کاپوت دهه‌ها است که در خودروهای اسپرت و ماسل کارها، حضوری پررنگ دارند. این قطعه با هدایت هوای خنک و پرفشار به موتور، عملکرد آن را بهبود می‌بخشد. برخلاف تصور، هواکش‌های کاپوت تنها برای زیبایی نیستند و عمدتاً به‌عنوان یک ورودی هوای سرد عمل می‌کنند و هوای خنک‌تر و متراکم‌تر را جایگزین هوای گرم محفظه موتور می‌کنند.
هوای خنک به دلیل چگالی بالاتر، مولکول‌های اکسیژن بیشتری برای احتراق فراهم می‌کند و درنتیجه، قدرت موتور را اندکی افزایش می‌دهد. البته، همه هواکش‌های کاپوت کاربردی نیستند. برخی خودروها از هواکش‌های تزئینی استفاده می‌کنند که صرفاً برای تقویت ظاهر اسپرت طراحی شده‌اند. در این مقاله، تمرکز ما بر هواکش‌های کاربردی و اجزای مشابه روی کاپوت است که عملکرد واقعی ارائه می‌دهند.
هواکش کاپوت چگونه کار می‌کند؟
هواکش کاپوت به بخشی از کاپوت گفته می‌شود که بالاتر از خط طبیعی آن قرار دارد و هوای خنک را به سیستم ورودی موتور هدایت می‌کند. در خودروهای قدیمی، با نگاه به داخل هواکش می‌توانید فیلتر هوای کاربراتور را ببینید. در برخی خودروها هم کانال‌های خاصی زیر کاپوت طراحی می‌شود تا هوای جمع‌آوری‌شده را به سیستم ورودی یا اجزای دیگر منتقل کنند. این هواکش‌ها به‌عنوان ورودی هوای سرد عمل می‌کنند و با تأمین هوای خنک‌تر، عملکرد موتور را بهینه می‌کنند. انواع مختلفی از هواکش‌های کاپوت وجود دارند که بسته به طراحی خودرو متفاوت‌اند:
رم‌ایر (Ram Air): این هواکش‌ها فشار جریان هوا را تغییر می‌دهند تا هوای بیشتری به موتور برسد. برای مثال، در خودروهایی مانند پونتیاک GTO دهه ۱۹۶۰ از این سیستم استفاده شده است.
شیکر (Shaker Hood): این نوع هواکش به‌طور مستقیم به موتور متصل است و همراه با لرزش موتور حرکت می‌کند، مانند آنچه در دوج چلنجر کلاسیک دیده می‌شود. شیکر اگرچه از نظر فنی هواکش کاپوت محسوب نمی‌شود اما عملکرد مشابهی دارد.
القای کول (Cowl Induction): این هواکش‌ها معکوس طراحی می‌شوند و رو به شیشه جلو قرار می‌گیرند. این نوع هواکش از جریان پرفشار هوای پایه شیشه جلو برای مکش هوا استفاده می‌کند. برخی از این سیستم‌ها ثابت‌اند و برخی مانند شورلت کامارو Z۲۸ دهه ۱۹۷۰ با فشار پدال گاز باز می‌شوند. این طراحی آیرودینامیک‌تر است و فضای بیشتری در محفظه موتور فراهم می‌کند.
هواکش‌ها در خودروهای توربوشارژ و سوپرشارژ
در خودروهای مجهز به سیستم‌های پرخوران (توربوشارژ یا سوپرشارژ)، هواکش‌های کاپوت نقش متفاوتی ایفا می‌کنند. برای مثال، نیسان ۳۰۰ZX توربوشارژ از یک هواکش جداگانه روی کاپوت استفاده می‌کند که هوای خنک را به توربو می‌رساند. خودروهایی مانند سوبارو ایمپرزا، فورد موستانگ SVO و دیگر مدل‌های مشابه نیز از هواکش‌هایی برای خنک‌سازی توربو یا هدایت هوا به اینترکولر بهره می‌برند. این هواکش‌ها با تأمین هوای خنک، دمای سیستم پرخوران را کاهش می‌دهند و عملکرد موتور را بهبود می‌بخشند.
دریچه‌های کاپوت و سیستم‌های مشابه
برخی خودروها به‌جای هواکش‌های برجسته، از دریچه‌هایی استفاده می‌کنند که هم‌سطح با کاپوت‌اند. این دریچه‌ها که تحت عنوان کانال NACA شناخته می‌شوند، به‌صورت فرورفتگی‌های آیرودینامیک طراحی شده‌اند و هوای خنک را به بخش‌های موردنیاز، هدایت می‌کنند. کانال‌های NACA که در خودروهایی مانند فورد GT۴۰ یا برخی مدل‌های مدرن‌تر دیده می‌شوند، عملکردی مشابه هواکش‌ها دارند اما ظاهر ظریف‌تری ارائه می‌دهند. همچنین، برخی دریچه‌های برجسته، مانند آنچه روی کاپوت نیسان اسکای‌لاین GT-R R۳۴ نیسمو R-Tune دیده می‌شود، به‌صورت رو به عقب طراحی شده‌اند. این دریچه‌ها هوای گرم را از محفظه موتور خارج می‌کنند و برخلاف هواکش‌های سنتی، هوای خنک وارد نمی‌کنند. هرچند ظاهر این دریچه‌ها شبیه هواکش است اما هدف اصلی آن‌ها خنک‌سازی موتور از طریق تخلیه گرما است.
۲۲۷۲۲۷
