ایمان گودرزی؛ پرسپولیس در دیدار مقابل ملوان، یکی از بدترین نمایش‌های خود در فصل جاری لیگ برتر را تجربه کرد. تیمی که در پنج هفته ابتدایی تنها یک پیروزی به دست آورده و سه گل زده، برابر شاگردان مازیار زارع هم نه نشانی از اقتدار گذشته داشت و نه توانست دل هوادارانش را به آینده امیدوار کند. برخلاف ادعای وحید هاشمیان، هیچ نشانه‌ای از پیشرفت در بازی این تیم دیده نشد و روند نزولی همچنان ادامه دارد.
آمار ناامیدکننده؛ بحران قطعی است!
پرسپولیس پس از پنج بازی، فقط ۷ امتیاز اندوخته و در فاز تهاجمی یکی از ضعیف‌ترین تیم‌های لیگ بوده است. تنها سه گل زده، خلق موقعیت‌های معدود و نبود انسجام در خط حمله، نشان می‌دهد این تیم فاصله زیادی با استانداردهای مدعی قهرمانی دارد. هواداران و کارشناسان یک‌صدا بر ضعف‌های ساختاری پرسپولیس تأکید می‌کنند؛ ضعف در پست‌های کناری، فاصله زیاد مهاجمان و نبود طرح مشخص هجومی.
تیمی بدون هویت تاکتیکی
در بازی با ملوان، از همان دقیقه ۱۰ نشانه‌های سردرگمی در پرسپولیس آشکار شد. تیم هاشمیان برای خلق موقعیت نیازمند تلاش فرساینده بود و حتی وقتی توپ به مهاجمان می‌رسید، خبری از هماهنگی و نظم در حمله دیده نمی‌شد. تنها واکنش‌های خوب نیازمند و ضعف حریف در فاز هجومی مانع از شکست سرخ‌ها شد.
تناقض در اظهارات هاشمیان
پس از مسابقه، صحبت‌های وحید هاشمیان بار دیگر حاشیه‌ساز شد. او مدعی بود که تیمش بازی محکم و قلدرانه‌ای ارائه داده و فرصت‌های گل متعددی خلق کرده است. اما آمار و آنچه در زمین رخ داد، چیز دیگری می‌گوید. غیر از چند موقعیت پراکنده، پرسپولیس نتوانست فشار جدی به دروازه ملوان بیاورد. اگر خط حمله حریف کمی جسورتر عمل می‌کرد، شاید همان یک امتیاز هم به دست نمی‌آمد.
روند نزولی به جای پیشرفت
هاشمیان در سخنانش از «روند رو به رشد تیم» گفت، اما مرور عملکرد پرسپولیس خلاف این ادعا را نشان می‌دهد. کیفیت بازی مقابل فولاد به‌مراتب بهتر از نمایش اخیر برابر چادرملو و ملوان بود. این یعنی تیم نه‌تنها پیشرفتی نکرده، بلکه هر هفته عقب‌گرد داشته است. آمار موقعیت‌های گل نیز ثابت می‌کند پرسپولیس در فاز حمله هیچ پیشرفتی نداشته است.
مقایسه با مربیان گذشته
سرمربی سرخ‌ها ادعا می‌کند هدفش ارتقای کیفیت بازی تیم بوده است. اما پرسش اصلی این است که آیا پرسپولیس فعلی حتی در سطح تیم‌های تحت هدایت گاریدو یا کارتال ظاهر می‌شود؟ مقایسه با تیم‌های اوسمار، یحیی یا برانکو که جای خود دارد، چراکه پرسپولیس امروز حتی به استاندارد حداقلی مربیان کوتاه‌مدت گذشته هم نزدیک نیست. هاشمیان بارها گفته هدفش ارائه فوتبال زیبا همراه با نتیجه است. با این حال، تیم او نه زیبا بازی می‌کند و نه نتیجه می‌گیرد. اگر نمایش‌های پرسپولیس را با تیم‌های مدعی لیگ مقایسه کنیم، مشخص می‌شود سرخ‌ها از نظر کیفیت بازی و انسجام تاکتیکی فاصله زیادی با سطح مورد انتظار دارند.
بهانه همیشگی چمن و آزادی
یکی از تکراری‌ترین توجیهات کادرفنی پرسپولیس، شرایط زمین و نبود امکان بازی در ورزشگاه آزادی است. اما ضعف‌های ساختاری تیم را نمی‌توان به کیفیت چمن یا کوچکی ورزشگاه نسبت داد. اگر مشکل اصلی فقط زمین بود، بازیکنان خودشان پس از نمایش ناامیدکننده سکوت نمی‌کردند. واقعیت این است که هیچ چیز در این تیم سر جای خودش نیست.
تعویض‌های ناکارآمد و ایده‌های تکراری
کادرفنی پرسپولیس مدعی است که تغییرات همیشه اثرگذار بوده است، اما برابر ملوان چنین اتفاقی رخ نداد. استفاده از میلاد محمدی در پست غیرتخصصی نتیجه‌ای نداشت و بازیکنانی چون یاسین سلمانی و امین کاظمیان هم نتوانستند تغییری ایجاد کنند. در نتیجه، تعویض‌ها نه‌تنها به بهبود شرایط کمکی نکرد، بلکه تیم را بی‌نظم‌تر و سردرگم‌تر کرد. اگرچه هاشمیان معتقد بود نمایش تیمش در نیمه دوم بهتر بود، اما واقعیت زمین چیز دیگری می‌گوید. پرسپولیس در ۴۵ دقیقه پایانی نه ایده تازه‌ای داشت و نه فشاری جدی بر حریف وارد کرد. حتی برخلاف بازی با چادرملو، تیم در دقایق پایانی هم نتوانست حملات مؤثر داشته باشد.
سازماندهی روی کاغذ
هاشمیان سازماندهی تیمی را نقطه قوت پرسپولیس دانسته است. اما وقتی تیم برای خلق موقعیت گل زجر می‌کشد و از نظر انسجام دفاعی هم مطمئن نیست، چنین سازماندهی‌ای بیشتر روی کاغذ معنا پیدا می‌کند تا در مستطیل سبز. پرسپولیس امروز تیمی بدون هویت روشن است؛ تیمی که هوادارانش را ناامید کرده و کارشناسان نیز امیدی به بهبود وضعیت آن ندارند. پرسپولیس در آغاز فصل جدید با بحران‌های جدی دست و پنجه نرم می‌کند. عملکرد ضعیف در خط حمله، تاکتیک‌های مبهم، تعویض‌های بی‌اثر و اظهارات متناقض کادرفنی همه دست به دست هم داده تا هواداران نسبت به آینده بدبین شوند. اگر تغییرات اساسی در تفکر فنی و ترکیب تیم ایجاد نشود، بعید است این تیم بتواند در ادامه مسیر حرفی برای گفتن داشته باشد.
257 251
