به گزارش گروه حماسه و مقاومت یولن، مراسم تشییع و تدفین جانباز ۷۰ درصد اسماعیل معروفی فرمانده گردان حضرت قاسم (ع) و معاون تیپ عمار از لشکر ۱۰ سیدالشهدا (ع) و ۲۷ محمد رسول‌الله (ص) صبح امروز (شنبه هفتم اسفند ماه) با حضور مردم شهیدپرور تهران و عاشقان به فرهنگ ایثار و شهادت درگلزار شهدای امامزاده علی اکبر چیذر در حال برگزاری است.
اسماعیل معروفی در سال۱۳۶۲
شهید اسماعیل معروفی که به «سردار سر به زیر» معروف است، عصر روز پنج‌شنبه پنجم اسفند ماه پس از سال‌ها تحمل جراحات ناشی از دفاع مقدس به یاران شهیدش پیوست. به همین مناسبت مراسم وداع با پیکر مطهرش، شامگاه روز گذشته پس از نماز مغرب و عشا در گلزار شهدای امامزاده علی اکبر برگزار شد.
به گزارش فارس، شهید حاج اسماعیل معروفی یار و همراه سردار جاوید الاثر حاج احمد متوسلیان بود. او در عملیات‌های والفجر مقدماتی و والفجر یک در کنار شهید مرتضی زارع به عنوان جانشین گردان حضرت قاسم (ع) حضور داشت. دلاوریش را در عملیات خیبر در سال ۱۳۶۲ به رخ کشید. گردان حضرت قاسم (ع) اولین گردان تیپ بود که با دشمن درگیر شد و اسماعیل به همراه شهید حمزه دولابی میدان نبرد را اداره میکرد. در ۲۵ روز درگیری نفس‌گیر تیپ سیدالشهدا (ع) در جزیره مجنون، اسماعیل جزو فرماندهانی بود که عقب نرفت.
روضه امام حسین (ع) او را شفا داد
این فرمانده دلاور و دلیر بارها در عملیات‌های مختلف تا مرز شهادت رفت تا اینکه در تیرماه ۱۳۶۵ و در عملیات کربلای یک در حالی که فرماندهی گردان عمار از لشکر حضرت رسول (ص) را به عهده داشت و این گردان را برای حمله به دشمن بعثی هدایت میکرد، از ناحیه سر و گردن مورد هدف قرار گرفت و به شدت مجروح شد. این جانبار دفاع مقدس مدت‌ها در کما به سر برد.
اسماعیل معروفی در سال ۱۳۹۱
او سه سال قطع نخاع بود و هیچ حرکتی نداشت. وقتی همرزمانش به دیدنش می‌رفتند هیچ عکس العملی نشان نمی‌‌داد تا اینکه در محرم دسته عزاداری به درب منزلش در خیابان شهید دیباجی رفت، با صدای روضه و ذکر نام سیدالشهدا (ع) برای نخستین بار متوجه اطرافش شد و از گوشه چشمش اشک سرازیر شد. بعداز گذشت سال‌ها،حاج اسماعیل توانست راه برود، اما به علت جراحت ناشی از سر و گردن نمی‌توانست سخن بگوید. هر وقت او را در بهشت زهرا یا گلزار شهدای چیذر می‌دیدند، سر به زیر بود، به همین خاطر به سردار سر به زیر معروف شد.
حاج اسماعیل نفر وسط
سردار شهید اسماعیل معروفی به روایت همرزمانش
آنچه در ادامه می‌خوانید روایت دوستان و همرزمان جانباز شهید اسماعیل معروفی است:
سید حمد ابوترابی مسؤول طرح و عملیات لشکر ۱۰ سیدالشهدا (ع) در دوران دفاع مقدس: اسماعیل حجت مظلومیت بچه‌‌های جنگ است. نسل او و ما غریب مانده است. او هشت سال جنگید و ما باید بدانیم که برای ما و نسل آینده چه کرده است.
از سمت راست: تقی محقق، شهید بهمن نجفی، سیدمحمد ابوترابی، محسن سوهانی، شهید اسماعیل معروفی
نصرالله سعیدی فرمانده گردان قمربنی هاشم و فرمانده محور لشکر ۱۰ سیدالشهدا (ع) در دوران دفاع مقدس: زمانی که آتش دشمن سنگین می‌شد و یا گره‌‌ای در عملیات به وجود می‌آمد، برخی از رزمندگان شجاع که مردان جنگند ایستادگی کرده و سعی میکردند تا روحیه دیگر رزمندگان را تجدید کنند. حاج اسماعیلی یکی از سردارانی بود که دیگر رزمندگان با دیدن شجاعت و از خودگذشتی او در صحنه نبرد، جان دوباره‌ای گرفته و تا آخرین نفس مبارزه میکردند.
از سمت راست: شهید اسماعیل معروفی، فرزندان شهید همت در آغوش شهید بهمن نجفی
احمد غلامی جانشین لشکر ۱۰ سیدالشهدا و فرمانده تیپ ۱۱۰ خاتم: شوخ طبعی در لحظات حساس و پر استرس قبل از عملیات در کنار جدیت در کار یکی از هنرهای حاج اسماعیل بود. او سعی میکرد غم و استرس خود را در چهره خندانش پنهان کند و این غم را به شادی برای دیگران تبدیل کند.
ردیف اول از سمت چپ: نفر دوم شهید عطا بحیرایی، نفر سوم شهید اسماعیل معروفی
حسین احمدی مسؤول یگان مهندسی رزمی لشکر ۱۰ سیدالشهدا (ع): اسماعیل در شرایط دشواری مسؤولیت گردان را برعهده گرفت. کسی که فرمانده است می‌تواند درک کند که پرپر شدن نیروها در جلوی چشمان یعنی چه! او شهید شدن نیروهایش را دید و بازم هم ایستادگی کرد و ناامید نشد.
حاج اسماعیل هنگام زیارت مزار شهدا، همیشه سر به زیر بود
احمد سلیمی بیسیم‌‌چی گردان عمار: در عملیات خیبر با هم بودیم. روزهای نخست عملیات تانک‌های دشمن پیشروی کردند و روبروی ما نیز باتلاق بود. اسماعیل رشادت‌های زیادی از خود در آن عملیات نشان داد. به یاد دارم که تانک عراقی به سمت ما می‌آمدند، وضو گرفت و آر پی جی را به دست گرفت. پس از آماده کردن آن را به دست نبوی داد تا شلیک کند. به خواست خدا و خلوص نیت گلوله به تانک اصابت کرد و منفجر شد.
ارتفاعات لری ـ والفجر۴ سال ۱۳۶۲، نفر دوم از راست شهید حمزه دولابی، نفر چهارم شهید اسماعیل معروفی
علی یعقوبی رزمنده گردان عمار: یکی از نیروها به اسم عطا بحیرایی همیشه با اسماعیل بود. هر کجا می‌رفتند با هم بودند. روزی که عطا به گردان آمد، به دلیل معلولیتش کمی دو دل بودند که قبولش کنند یا نه! ولی اسماعیل مسؤولیتش را بر عهده گرفت. اسماعیل همیشه تند تند راه می‌رفت، ولی به خاطر عطا قدم‌هایش را آرام میکرد تا عطا به او برسد. در عملیات‌ها نیروها تندتند حرکت میکردند، اگر یک نفر آرام قدم بر می‌داشت، فاصله‌ای حدود ۱۵ متر از ستون فاصله می‌گرفت. عطا آخر ستون هم که شده، خودش را می‌رساند. عطا بحیرایی در عملیات مرصاد به شهادت رسد.
انتهای پیام/
