1- چون دایرۀ مشورت ما محدود است، خیلی اشتباه می‌کنیم؛
2- چون با وجود IQ بالا به شدت از EQ پایین رنج می‌بریم؛
3- چون ناخودآگاه بسیاری از ما، یک عمر دست نخورده باقی می‌ماند؛
4- چون اکثریتِ مطلق پدران و مادران، تربیت را صرفاً تحسین فرزندان خود می‌دانند؛
5- چون افراد به موجب مشکلات معاش، به ندرت فرصتِ کشف خود را پیدا می‌کنند؛
6- چون اگر واقعیت را بپذیریم، نگران از دست دادن جایگاه خود هستیم؛
7- چون احساساتمان بر محاسباتمان مسلط هستند؛
8- چون نوشته‌های سعدی، فردوسی و دیگر مشاهیر ایرانی را بسیار کم خوانده‌ایم؛
9- چون اشتباه را نه تجربه بلکه ضعف ابدی تلقی می‌کنیم؛
10- چون یک ضعف بسیار بنیادی داریم: می‌خواهیم همه ما را تایید کنند؛
11-چون نه درخانواده، نه در مدرسه و نه در جامعه، آداب نقد را به ما نمی‌آموزند؛
12-چون با تاریخ خود بیگانه‌ایم؛
13- چون به ما آموزش نداده‌اند که انسان، مجموعه‌ای از ضعف‌ها و قوت‌ها است؛
14- چون وقتی فردی اشتباه می‌کند، او را اصلاح نمی‌کنیم بلکه عمدتاً تخریب می‌کنیم؛
15- چون بسیار کم کتاب می‌خوانیم، دامنۀ واژگان ما در فهم پدیده‌ها و تعامل با یکدیگر بسیار محدود است؛
16- چون بیش از اینکه تمایل داشته باشیم افکار و رفتار یکدیگر را بازبینی کنیم، می‌خواهیم دورهم باشیم؛
17- چون تمرین نکرده‌ایم که 50 صفحه در مورد خود بنویسیم؛
18- چون عموماً علیرغم تواضع در ظاهر، اکثر رفتارهای ما با خودمحوری و خود حق بینی آمیخته هستند؛
19- چون به شدت برتری طلبیم، نمی‌توانیم ضعف‌های خود را بپذیریم؛
20- چون تصور می‌کنیم پرسش‌گری و مشورت، ما را ضعیف نشان می‌دهد؛
21-چون ماهیت خطاپذیری انسان را با ماهیت ثابت فرشتگان اشتباه گرفته‌ایم؛
22- چون اهداف ما با امکاناتمان توازن ندارند؛
23- چون واژۀ Fact در منظومۀ ادبی و فکری ما وجود ندارد؛
24- چون تقریباً در هیچ عرصه‌ای باهم رقابت نمی‌کنیم؛
25- چون زبانِ انگلیسی نمی‌دانیم تا در دایرۀ جهانی، خود را محک بزنیم؛
26- چون چند میلیون نفر آسیایی، آفریقایی، اروپایی یا از کشورهای عربی در کشور ما زندگی نمی‌کنند؛
27- چون فرصتِ مقایسه نداریم؛
28- چون تاریخ چین، هند، روسیه، آمریکا و اروپا را نخوانده‌ایم؛
29- چون تصمیم‌سازان جامعه، کمتر ذهن ریاضی دارند و بیشتر انتزاعی هستند؛
30- چون غرق در خود و منافع خود هستیم، همکاری، یادگیری و مشارکت با دیگران تقریباً تعطیل است.
