به گزارش یولن، این خود جاذبه گرانشی قوی سیاهچاله نیست که ستاره را از هم می‌درد، بلکه اختلاف در کشش گرانشی واردشده بر نقاط مختلف ستاره است که باعث می‌شود نولخی نزدیک‌تر به سیاهچاله، بیشتر از نواحی دورتر، کش بیایند. این اثر که جزرومد گرانشی نام دارد، در نزدیکی سیاهچاله به‌قدری قوی است که ستاره رشته‌رشته می‌شود و اثر اسپاگتی را پدید می‌آورد.
در این ویدیو، ابتدا ستاره‌ای را می‌بینید که به سیاهچاله نزدیک می‌شود. با افزایش سرعت مداری، اتمسفر بیرونی ستاره در نزدیک‌ترین فاصله از سیاهچاله متلاشی می‌شود. عمده جو ستاره در اعماق فضا پراکنده می‌شود، اما بخشی از آن همچنان به دور سیاهچاله می‌چرخد و قرصی برافزایشی را تشکیل می‌دهد.
در ادامه این انیمیشن، شما در حالی که به سیاهچاله نگاه می‌کنید، وارد قرص برافزایشی می‌شوید. ازجمله جلوه‌های بصری جالبی که می‌بینید، پدیده عدسی گرانشی است که سبب می‌شود سطح فوقانی و تحتانی قرص برافزایشی را حتی در پشت سیاهچاله ببینید.
در نهایت، در امتداد یکی از جت‌هایی قرار می‌گیرید که در امتداد محور دوران وضعی سیاهچاله به بیرون رانده می‌شوند. مدل‌های نظری نشان می‌دهند که این جت‌ها نه‌تنها گاز پرانرژی را دفع می‌کنند، بلکه نوترینوهایی پرانرژی ایجاد می‌کنند که یکی از آن‌ها ممکن است اخیراً در زمین دیده شده باشد.
اعتبار تصویرسازی ویدئو: DESY، آزمایشگاه ارتباطات علوم.
منبع: تصویر روز ناسا
۵۴۵۴
