ایمان گودرزی؛ با قطعیشدن حضور تیم ملی ایران در تورنمنت تدارکاتی دبی در آبانماه، فدراسیون فوتبال حالا چشم به برنامههای بلندمدتتر دوخته است؛ برنامههایی که قرار است مسیر آمادهسازی تیم ملی برای حضور در جام جهانی ۲۰۲۶ را هموار کنند. با توجه به قرعهکشی رقابتها در چهاردهم آذرماه و نامشخصبودن شرایط گروه ایران، برنامهریزی برای بازیهای دوستانه فروردینماه هنوز در مرحله بررسی است، اما دغدغههای فنی و لجستیکی، تصمیمگیری نهایی را دشوار کرده است.
تورنمنت دبی، نخستین گام آمادهسازی
طبق برنامه فعلی، ایران در تورنمنت چهارجانبه دبی به مصاف تیمهای ملی مصر، کیپورد و ازبکستان خواهد رفت. این رقابتها نخستین فرصت رسمی برای بررسی عملکرد بازیکنان زیر نظر کادرفنی در سال جدید میلادی است. با این حال، نگاه فدراسیون و کادر فنی به تورنمنت آبان محدود نمیماند؛ آنها بهدنبال تدارک دیدارهایی در سطح بالاتر برای فروردینماه هستند تا بتوانند با شبیهسازی شرایط جام جهانی، تیم ملی را به سطح مطلوبی برسانند
یافتن حریف اروپایی در تقویم فشرده
سخنگوی فدراسیون فوتبال در گفتوگویی اعلام کرده: «در حال مذاکره با فدراسیونهای اروپایی هستیم تا پس از قرعهکشی جام جهانی، دیدارهای دوستانهای برگزار کنیم.» اما در عمل، چنین مذاکراتی با موانع متعددی روبهروست. بسیاری از تیمهای مطرح قاره سبز در وقفه ملی فروردینماه مشغول برگزاری دیدارهای پلیآف جام جهانی هستند و زمان کافی برای انجام بازی تدارکاتی در اختیار ندارند. افزون بر آن، تیمهای بزرگ اروپا برنامههای آمادهسازی خود را از مدتها پیش نهایی کردهاند و امکان تغییر تقویمشان تقریباً وجود ندارد.
واقعبینی در انتخاب گزینهها
با بررسی وضعیت مقدماتی جام جهانی در اروپا، تنها چند تیم گزینههای واقعبینانه برای فدراسیون ایران محسوب میشوند؛ از جمله سوئیس، اتریش، نروژ، کرواسی و شاید یکی از تیمهای اسکاتلند یا دانمارک. این کشورها به احتمال زیاد بهطور مستقیم راهی جام جهانی میشوند و از آنجا که درگیر پلیآف نخواهند بود، امکان برگزاری دیدار دوستانه با ایران را دارند.
در عین حال، شرایط قرعهکشی نیز نقش مهمی در تصمیمگیری خواهد داشت؛ برای نمونه، اگر یکی از این تیمها با نمایندگان آسیا مانند ازبکستان، عربستان یا قطر همگروه شود، احتمال تمایلش برای رویارویی با ایران در دیداری تدارکاتی افزایش مییابد.
گزینههای خارج از دسترس
در سوی دیگر، تیمهایی مانند ولز، رومانی، سوئد، ایرلند شمالی، صربستان، ترکیه، لهستان، بوسنی و هرزگوین و چک احتمالاً در مرحله پلیآف جام جهانی حاضر خواهند بود و به همین دلیل در فروردینماه نمیتوانند با تیم ملی ایران بازی کنند. در مجموع، ۱۶ تیم اروپایی به دلیل حضور در پلیآف از دایره انتخاب خارج هستند. همین موضوع کار فدراسیون را برای نهایی کردن رقیب اروپایی بهشدت دشوار کرده و شاید باعث شود تمرکز ایران به جای اروپا، روی تیمهای مطرح آفریقا یا آمریکای جنوبی معطوف شود؛ قارههایی که معمولاً در همان بازه زمانی برای دیدارهای دوستانه آمادهتر هستند.
بازی با نام اروپا کافی نیست
از سوی دیگر، نباید صرفاً به نام «تیم اروپایی» دلخوش بود. با نگاهی به تیمهای غایب در جام جهانی و پلیآف، میتوان دید که گزینههای باقیمانده، چندان سطح بالایی ندارند. تیمهایی مانند لوکزامبورگ، یونان، بلاروس، لیتوانی، قبرس، استونی، قزاقستان، مونتهنگرو و حتی آندورا شاید از نظر جغرافیایی اروپایی باشند، اما بازی با آنها ارزش فنی چندانی برای تیم ملی ایران نخواهد داشت. در واقع، چنین دیدارهایی بیشتر جنبه آماری دارند تا آمادهسازی واقعی برای حضور در جام جهانی.
مسیر دشوار اما قابل مدیریت
با توجه به شرایط پیچیده فوتبال ملی و چالشهای ارتباطی و مالی، برگزاری بازی با تیمهای بزرگ اروپایی دور از انتظار است. با این حال، کادر فنی تیم ملی میتواند با استفاده از ظرفیت کشورهایی مانند مراکش، سنگال، نیجریه، ژاپن یا کرهجنوبی، دیدارهایی ترتیب دهد که همسطح فنی بالاتری داشته باشند و هم از نظر آبوهوا به شرایط میزبانان احتمالی ایران در جام جهانی نزدیک باشند.
ضرورت برنامهریزی هوشمندانه
ایران در مسیر آمادهسازی جام جهانی نیاز به بازیهایی دارد که واقعاً به تیم کمک کنند، نه صرفاً مسابقاتی با عناوین پرزرقوبرق. در شرایط فعلی، شناسایی و مذاکره با تیمهایی که از لحاظ فنی و شرایط اقلیمی مشابه رقبای احتمالی ایران هستند، باید در اولویت باشد. با توجه به تجربههای گذشته، تأخیر در تعیین برنامه تدارکاتی میتواند تبعاتی جبرانناپذیر برای تیم ملی داشته باشد.
اکنون زمان آن است که فدراسیون فوتبال با نگاهی عملی و نه شعاری، مسیر آمادهسازی تیم ملی را بهگونهای طراحی کند که بازیکنان با اعتمادبهنفس، هماهنگی و تجربه کافی پا به جام جهانی ۲۰۲۶ بگذارند.
۲۵۷ ۲۵۱
