به گزارش خبرگزاری یولن، مهدی فضائلی عضو دفتر حفظ و نشر آثار رهبری در صفحه‌اش نوشت:
حدود دو دهه پیش در یک سفر کاری (همراه یک هیأت مطبوعاتی) به ژاپن، با یکی از مقامات وزارت امور خارجه این کشور دیدار داشتم. ضمن گفت‌وگو وطرح پرسش‌های گوناگون، نظرش را درباره حمله اتمی آمریکا به ناکازاکی وهیروشیما پرسیدم و مثل همه شما انتظار داشتم با صراحت این جنایت آمریکا را محکوم و نکات تازه‌ای درباره این رویداد تاریخی عنوان کند، اما در کمال ناباوری به شکل تأییدآمیزی گفت: برای پایان جنگ لازم بود!
شاید بیش از جنایت آمریکا، از این نوع نگاه متنفر شدم و حقارت و ذلت او و همفکرانش آنچنان در دل و ذهنم حک شد که تا الان هر وقت یاد آن می‌افتم آزرده خاطر می‌شوم. از آن موقع تاکنون بارها با یادآوری این خاطره، این پرسش ذهنم را مشغول کرده که در دستگاه تحلیلی یک انسان چه اختلالی پیش می‌آید که آنچنان جنایتی این‌گونه توجیه می‌گردد و به چنان کشتار وحشیانه‌ای که آثارش پس از حدود ۸۰سال همچنان گریبانگیر ملت ژاپن است، این‌چنین مشروعیتی داده می‌شود؟
این روزها وقتی تجویزات و راه‌حل‌های برخی بیانیه‌ها را می‌بینم یا در برخی اظهارات از کسانی می‌شنوم که ناکارآمدترین دولت‌ها را به‌نام خود ثبت کرده‌اند، شگفت‌زده می‌شوم و ناخودآگاه پاسخ آن مقام ژاپنی برایم تداعی می‌شود. اگرچه هنوز جای خوشحالی دارد که نویسندگان و گویندگان داخلی صراحتا تجاوز آمریکا و رژیم صهیونیستی را محکوم کرده‌اند ولی جای تعجب است که چگونه روح حاکم بر راه‌حل‌های پیشنهادی آنها، همان بوی آزاردهنده ذلت و حقارت را می‌دهد و گاهی بوی تعفن خودمقصرپنداری را؟!
31218
