به گزارش خبرگزاری فارس از سروستان، از کودکی کنار دار قالی مادر با لالایی آنها به خواب رفتند، بزرگ شدند و کنارشان کار کردند، ازدواج نمودند و در کنار کارهای خانه همچنان بافتند و ضرب‌آهنگ انگشتانشان روی دار قالی، لالایی خواب نوزادانشان شد و بچه ها، در کنار دار قالی قد کشیدند و آنها همچنان ادامه دادند و حالا در کنار تار و پودها گذر عمر را نظاره می کنند.
گلیم‌بافی علاوه بر جنبه های تولیدی و اقتصادی، آمیزه ای از هنر، رسوم و فرهنگ هر منطقه است که با استفاده از مواد اولیه بومی و با ابزار دستی تهیه می شود و یکی از صنایعی که در کنار سادگی بافت، خریداران بالقوه ای در نقاط مختلف جهان دارد.
همچنین باعث رونق این هنر در میان روستاییان و عشایر، همین طور اشتغال خانگی اغلب زنان این مناطق شده است.
در یک عصر دل انگیز پاییزی به روستای زیبای سیف آباد شهرستان سروستان می روم تا سری به یک کارگاه گلیم بافی بزنم.
در کارگاه همه بانوان، از پیر و جوان مشغول کار هستند و جالب است که مسئول کارگاه نیز در میانشان با علاقه، مشغول بافندگی است.
خودش که می گوید از کار کردن لذت می برد و بزرگترین سرگرمی اش کار کردن در کنار زنان همسایه و دوستانش است و وقتی خوشحال است که خوشحالی و موفقیت آنها را می‌بیند.
با اختر ابراهیمی، بانوی فعال کارآفرین و مسئول این کارگاه گلیم بافی هم‌صحبت می شوم که با راه اندازی این کارگاه تولیدی بیش از 12 نفر را مستقیم و غیرمستقیم وارد حیطه کسب و کار کرده است.
همان‌طور که مشغول کار است به سوالاتم جواب می دهد و من از چگونگی شروع به کارش می پرسم.
او با لبخندی که حاکی از گذراندن مراحلی سخت است، جواب می دهد: شروع هر کاری سخت است و گرفتاری ها و مشکلات خاص خودش را دارد اما من کارم را با دوندگی برای گرفتن پروانه گلیم و قالی بافی شروع کردم و وقتی خیالم از این بابت راحت شد، وسایل مورد نیازم را خریداری نمودم.
وی با بیان اینکه همه وسایل مثل دار قالی، خامه و مواد اولیه را با هزینه شخصی خودش خریده است، ادامه می‌دهد: بعد از اینکه همه وسایل آماده شد، از زنان همسایه دعوت کردم که در کنارم مشغول به کار شوند و ساعاتی از روز که در خانه بیکار هستند، به گلیم بافی مشغول شوند و همین طور کم کم وسایل را کامل تر کردیم.
ابراهیمی که این روزها درِ کارگاهش به روی 5 بافنده دیگر باز شده است، می‌گوید: کارمان ساعت خاصی ندارد، در کارگاه باز است و خانم ها هر زمانی که وقت داشته باشند می آیند و می روند، گاهی وقتها از صبح زود که همه اهالی خانواده به سر کار می روند شروع به بافتن می کنند؛ عده ای عصرها هنگامی که کارهای خانه را انجام داده اند و عده ای دفعات مکرر، در حین خانه داری و رسیدگی به امور خانه به اینجا می‌آیند.
از او در مورد انگیزه اش برای راه اندازی این کارگاه پرسیدم که فوری پاسخ می‌دهد: این قبیل کارها، کمک خرج خانواده است و این روزها که درآمدهای خانواده کفاف هزینه ها را نمی دهد، اگر چه خانم های خانه دار مسئولیت خانه را بر عهده دارند اما می توانند کمک خرج خانواده باشند و یکی از مهمترین هدفهایم همین بود که آنها هر چند اندک ولی برای خودشان، کسب درآمد کنند و اوقات بیکاری‌شان مفید سپری شود.
نیت که صاف باشد، کارها خود به خود انجام می شود
با توجه به اینکه خانواده ابراهیمی و اکثریت مردم این منطقه در کنار همه فعالیت‌هایشان، دام پروری نیز می کنند از خستگی و زیادی کار می پرسم که جواب می دهد: برای ما زنان روستا خستگی معنایی ندارید، ما اگر یک جا بنشینیم و کاری نکنیم مریض می شویم.
این بانوی کارآفرین اضافه می‌کند: خودم مدام در حال انجام کارهای خانه، رسیدگی به دام ها و بعد از همه اینها گلیم بافی هستم، در واقع گلیم بافی نشستن و به نوعی استراحت است؛ استراحتی که با هنر و ذوق همراه است.
ابراهیمی که در ابتدا خودش به تنهایی کار کرده است، می‌گوید: اوایل که فقط یک دار قالی داشتم، به این فکر افتادم که شاید بعضی از خانم ها هم به این کار علاقه داشته باشند ولی مکان یا وسایل در دسترس نداشته باشند و تصمیم گرفتم همین کار را دسته جمعی انجام بدهیم که هم برکت کارمان باشد و هم برای کار کردن هم‌صحبت و دلگرمی داشته باشم و در نهایت کم کم این کارگاه راه اندازی شد.
کارگاه‌های خرد، نیازمند حمایت هستند
وی در مورد کمک های مسئولین می گوید: با وجود تلاش های زیاد، تا به حال موفق به گرفتن وام نشده ام ولی اگر مسئولین از ما حمایت کنند می توانیم افراد علاقه مند بیشتری را به این کار دعوت کنیم و روز به روز کارمان توسعه پیدا کند با ارائه وام یا با حمایت از ما در قالب بیمه، باعث دلگرمی ما شوند تا این تلاشها به نتیجه برسد.
ابراهیمی با بیان اینکه بازار فروش گلیم ها وجود دارد ولی دسترسی ما به آنها دشوار است، تاکید می‌کند: از نظر مواد اولیه که پشم گوسفند است، مشکلی نداریم ولی اگر سرمایه ای باشد که این مواد اولیه مثل پشم را بخریم و خودمان به نخ تبدیل کنیم و یا مشکل رنگ کردن خامه ها برطرف شود، ضمن ایجاد اشتغال، باعث رونق این هنر دستی و سنتی می شویم.
مشوقی به بزرگی اهالی خانواده
این بانوی هنرمند از گلیم بافی به عنوان یکی از چندین و چند نوع کار دستی که از کودکی کنار مادرش آموزش دیده یاد می کند و می گوید: کارهای هنری جزء جدایی‌ناپذیر زندگی هر زنی به خصوص زنان روستایی است و مثل هنر خوب زندگی کردن باید یاد گرفت و یاد داد و من امروز به پشتوانه و حمایت های خانواده ام، از این هنر کسب درآمد می کنم.
ابراهیمی که در کنار کار کردن از آموزش گلیم بافی به زن های روستا صحبت می کرد، اظهار می‌دارد: از دوره قدیم، گلیم ها را بر اساس نقشه های ذهنی می بافتیم و دوست دارم این طرح و نقشه ها به صورت سنت و یادگاری از مادران ما پا برجا بماند، به همین خاطر به آموزش در کنار کار تاکید دارم و در این مسیر، همه تلاشم را می کنم.
در آن عصر کوتاه پاییزی که با کوهی صحبت و از هر دری گفتن و شنیدن رو به پایان بود، اختر ابراهیمی از آرزوهایی که همیشه به آن فکر می کند، گفت: همیشه در ذهنم بوده و دوست داشتم که یک کارگاه بزرگ با تعداد زیادی دارهای قالی داشته باشم و همه زنان روستا در آن مشغول به کار شوند، همیشه این صحنه را تصور می کنم و امیدوارم که بتوانم قدم های بعدی را بردارم و این تصویر ذهنی روزی به واقعیت بپیوندد.
انتهای پیام/س
