به گزارش یولن، به نقل از یورونیوز، معمولا فسیل‌ها را تنها با بقایای سخت و استخوان‌هایی که به سنگ تبدیل شده‌اند می‌شناسیم، اما گاهی طبیعت چیزی بسیار کمیاب‌تر را عرضه می‌کند: بافت نرم موجوداتی که میلیون‌ها سال مثل همان روز اول حفظ شده‌اند.
پژوهشگران در دانشگاه دورهام بریتانیا هنگام بررسی این فسیل تنها طرح بیرونی آن را مشاهده نکردند، بلکه به کمک فناوری موفق شدند آناتومی داخلی آن را نیز با وضوحی بی‌سابقه ببینند. آنها با استفاده از توموگرافی پرتو ایکس، تصاویر سه‌بعدی ساختند که سطحی غیرمنتظره از پیچیدگی در بندپایان اولیه را آشکار کرد و دیدگاه‌ها درباره‌ی تکامل آنها را دگرگون ساخت.
این نمونه به گفته دانشمندان، یکی از دقیق‌ترین نگاه‌ها به زندگی جانوری اولیه در تاریخ زمین است.
کاترین دابسون، یکی از نویسندگان مقاله، در این باره می‌گوید: «همیشه جالب است ببینی داخل یک نمونه چه خبر است، اما در این لارو فوق‌العاده کوچک فرآیند طبیعی فسیل‌شدن تقریبا به یک حفظ کامل منجر شده است. جزئیات حفظ شده شگفتی‌آور بودند: تیم پژوهشی موفق شد مغز، غدد گوارشی، یک دستگاه گردش خون ابتدایی و حتی ساختار عصبی مربوط به پاها و چشم‌های ساده‌ی لارو را شناسایی کند.»
مارتین اسمیت، سرپرست پژوهش انجام‌شده گفت: «وقتی ساختارهای شگفت‌انگیز زیر پوست این فسیل را دیدم، دهانم از حیرت باز ماند.»
چنین جزئیات ریزبافتی نشان داد که این بندپایان اولیه بسیار پیچیده‌تر از چیزی بودند که پیش‌تر تصور می‌شد.
اسمیت افزود: «وقتی خیال‌پردازی می‌کردم که دوست دارم چه فسیلی پیدا کنم همیشه به یک لارو بندپا فکر می‌کردم، چون داده‌های مربوط به رشد برای درک تکامل آنها بسیار کلیدی هستند. اما چون لاروها بسیار کوچک و شکننده‌اند، فکر می‌کردم احتمال فسیل‌شدنشان تقریبا صفر است. یا دست‌کم من این‌طور فکر می‌کردم!».
این فسیل نه‌تنها نگاه نادری به رویداد فرگشتی «انفجار کامبرین» (دوره‌ای که تنوع جانوری به سرعت افزایش یافت) ارائه می‌دهد، بلکه نشان می‌دهد چگونه ساختارهای کلیدی مغز مانند «پروتوسربروم» در طول تاریخ تکامل یافته و به ویژگی‌هایی تبدیل شدند که به بندپایان امکان داد در تقریبا هر محیطی روی زمین موفق شوند.
اسمیت گفت: «من می‌دانستم این فسیل کرم‌مانند ساده چیزی ویژه است، اما وقتی دیدم چنین ساختارهای ظریفی پس از نیم میلیارد سال همچنان دست‌نخورده باقی مانده‌اند، شگفت‌زده شدم.»
وی اضافه کرد: «چطور ممکن است این جزئیات پیچیده در برابر تجزیه مقاومت کرده و هنوز قابل مشاهده باشند؟».
۵۸۵۸
