به گزارش یولن، هزاران نفر از مردم گرسنه غزه ساعت‌ها در گرمای کشنده منتظر می‌مانند تا کیسه‌های آردی را که پس از ۱۰ دقیقه تمام می‌شوند، تهیه کنند – این صحنه‌ای معمولی در چهار مرکز توزیع کمک‌های باقی‌مانده در غزه است. علت این ناامیدی به خودی خود کمبود نیست، زیرا برنامه جهانی غذا صدها تن غذا در انتظار تحویل به فلسطینی‌های دچار سوءتغذیه دارد.
بنا بر روایت ایسنا، گاردین می نویسد: در عوض، مشکل، محاصره چند ماهه کمک‌ها توسط اسرائیل است که بیش از ۱۰۰ سازمان بشردوستانه اعلام کرده‌اند باعث «هرج و مرج، گرسنگی و مرگ» می‌شود. و اگرچه مقامات اسرائیلی در آخر هفته اجازه دادند که تعداد کمی از کاروان‌ها تحویل را از سر بگیرند، اما این اقدام برای کسی که روزها غذا نخورده، بسیار کم و برای ده‌ها نفری که از گرسنگی مرده‌اند، بسیار دیر است.
با این حال، در بحبوحه این قحطی ساختگی، اسرائیل اجازه داده است نوع دیگری از محموله آزادانه جریان یابد. واردات سلاح بدون وقفه ادامه یافته است و هزاران پوند بمب، اسلحه و مهمات به اسرائیل سرازیر شده است. گزارش جدید فرانچسکا آلبانیز، گزارشگر ویژه سازمان ملل در امور سرزمین‌های اشغالی فلسطین، تأمین‌کننده اصلی این تجهیزات مرگبار را افشا کرده است: ایالات متحده.
این افشاگری با عنوان «از اقتصاد اشغال تا اقتصاد نسل‌کشی»، آشکار می‌کند که چگونه شرکت‌های بزرگ آمریکایی در ازای میلیاردها دلار درآمد، مشتاق تسهیل جنایات اسرائیل در غزه بوده‌اند. همچنین، همدستی غیرقابل انکار آمریکا در آنچه که به عنوان بدترین بحران انسانی قرن بیست و یکم توصیف شده است را آشکار می‌کند.
سودجویی از جنگ پدیده‌ای به قدمت خود جنگ است، اما تحقیقات آلبانیز نشان می‌دهد که مجتمع نظامی-صنعتی-فناوری در حال کسب درآمدهای وحشتناک و منحصر به فرد در فلسطین است.
آلبانیز شرح می‌دهد که چگونه شرکت‌هایی به رهبری «لاکهید مارتین»، جت‌های جنگنده‌ای برای اسرائیل ساخته‌اند که بمب‌اران هایی انجام داده‌اند که تقریباً ۲۰۰۰۰۰ فلسطینی را کشته یا زخمی کرده است. او با برگزاری جلسه هیئت مدیره در تل آویو، همکاری «پالانتیر» با ارتش اسرائیل و تکمیل این همکاری را شرح می‌دهد (پالانتیر دخالت در برنامه‌های شناسایی اهداف غزه توسط ارتش اسرائیل را تکذیب کرده است). و او روشن می‌کند که چگونه تجهیزات «کاترپیلار» خانه‌ها و بیمارستان‌ها را ویران کرده و غیرنظامیانی را که در داخل این سازه‌ها گیر افتاده بودند، تا سر حد مرگ له کرده است.
شاید ریاکارترین متخلفان، اعضای گروه ۷ باشکوه باشند. شعار غیررسمی گوگل زمانی «شرور نباشید» بود، اما اکنون این شرکت به آمازون پیوسته است تا خدمات محاسبات ابری را با مبلغ قانع‌کننده ۱.۲ میلیارد دلار به اسرائیل و ارتش آن ارائه دهد. آلبانیز از یک سرهنگ اسرائیلی نقل قول می‌کند که این فناوری را «سلاحی به تمام معنا» می‌نامد، ابری به اندازه هر گاز سمی کشنده.
دولت ترامپ با ترکیب کلاسیک انکار و انتقام به تحقیقات آلبانیز پاسخ داده است. وزیر امور خارجه، مارکو روبیو، او را تحریم کرده و کار او را «جنگ سیاسی و اقتصادی» نامیده است.
اما نتیجه‌گیری‌های آلبانیز با نتایج چندین چهره برجسته یهودی و اسرائیلی همسو است. سرباز سابق ارتش اسرائیل و مورخ برجسته نسل‌کشی، عمر بارتوف، با نوشتن این جمله از آلبانیز دفاع کرد: «من ربع قرن است که در مورد نسل‌کشی تدریس می‌کنم. وقتی یکی را می‌بینم، می‌توانم آن را تشخیص دهم.»
روز دوشنبه، دو گروه بزرگ حقوق بشر اسرائیلی اعلام کردند که با این توصیف موافقند. پیتر بینارت، روزنامه‌نگار و سردبیر ارشد مجله «جریان‌های یهودی»، اسرائیل را یک دولت آپارتاید نامیده و اخیراً بحران غزه را به عنوان «سطح شگفت‌انگیزی از مرگ و رنج که عادی شده است» محکوم کرده است. با نگاهی ساده به روزنامه اسرائیلی هاآرتص، عناوین اخیری مانند «ریاضی گرسنگی» و «نابودی غزه توسط اسرائیل» را می‌توان دید.
در کنگره آمریکا، قانون‌گذاران مترقی مانند رشیده طلیب و سناتور برنی سندرز بارها خواستار پایان دادن به انتقال سلاح‌های آمریکایی به اسرائیل شده‌اند. تعداد انگشت‌شماری از دموکرات‌های دیگر نیز قانون «مسدود کردن بمب‌ها» را معرفی کرده‌اند که فروش برخی سلاح‌ها را بدون تأیید کنگره، از جمله سلاح‌های ساخته شده توسط شرکت‌های آمریکایی مانند بوئینگ و جنرال داینامیکس، ممنوع می‌کند.
در حالی که این لایحه توجه کمی را به خود جلب کرده است، خشم از غزه به اجماع دو حزبی در میان رأی‌دهندگان تبدیل شده است. تنها ۲۳ درصد از آمریکایی‌ها اقدامات نظامی اسرائیل را موجه می‌دانند. اما با توجه به اینکه فعالانی مانند محمود خلیل به دلیل حمایت از فلسطین با اخراج از کشور مواجه هستند و سایر اعتراضات در سراسر جهان با سرکوب وحشیانه و حتی مرگبار روبرو می‌شوند، تبدیل احساسات به یک جنبش اجتماعی به طور فزاینده‌ای دلهره‌آور به نظر می‌رسد.
با این حال، در بحبوحه این همه فشار، سازماندهی مردمی علیه صادرات سلاح به اسرائیل هنوز فرصتی ملموس، هرچند چالش‌برانگیز، برای تغییر است. دانشجویان در اسرائیل، ایالات متحده و سراسر جهان، علیرغم تهدید به تلافی، اخراج و قرار گرفتن در لیست سیاه، پیش از این شاهد اخلاقی در این زمینه بوده‌اند. اکنون، یک ائتلاف گسترده‌تر برای متقاعد کردن قانون‌گذاران ضروری خواهد بود که باید بیش از واکنش‌های منفی رأی‌دهندگان بترسند.
آمریکایی‌ها علاوه بر ریختن به خیابان‌ها، می‌توانند شرکت‌های بزرگی را که در حالی که جمعیت فلسطین رو به کاهش است، بزرگ می شوند، تحریم کنند. کارمندان همین شرکت‌ها نیز می‌توانند همین کار را انجام دهند، مانند ۵۰ کارمند اخراج‌شده گوگل که سال گذشته اعتراضات “بدون فناوری برای آپارتاید” را رهبری کردند.
در غیر این صورت، هشداری که اخیراً توسط بینارت صادر شده است، همچنان صادق خواهد بود: “خون روی دستان ما به عنوان آمریکایی است، زیرا این سلاح‌های ما هستند که مسئول مرگ کودکانی هستند که از گرسنگی می‌میرند.”
در این میان، کودکان نوپای تشنه‌ی خان یونس همچنان منتظر چند قطره آب شور برای نوشیدن خواهند بود، و پزشکان لاغر و نحیف شهر غزه همچنان برای خوردن چند قوطی غذای تاریخ مصرف گذشته تقلا خواهند کرد.
۳۱۲/۴۶
