پنج‌شنبه‌های شهدایی| گذر از جامه معلمی تا پوشیدن ردای شهادت

به گزارش یولن از لارستان، در میان شهیدان و جان بر کفان تاریخ ایران اسلامی که سیر کنیم با خیل عظیمی از جوانان شهید روبه رو می شویم که روح عظیمشان از دنیا برید  و در دفاع تمام قد از میهن خویش با هر سن و سالی رهسپار شدند و مشتاقانه به ملکوت اعلی پیوستند.

شهید عبدالحسین احراری از شهدای اهل سنت بخش جویم شهرستان لارستان، از همان جوانان شهیدی است که در حالی که تازه پا به سن بیست سالگی گذاشته و آماده شده بود که جامه معلمی را بر تن کند، رهسپار میدان های جنگ شد و ردای گلگون بر تن کرد، شهد شیرین شهادت نوشید و درس وطن دوستی اش جاودانه شد.

محمدحسین برادر شهید عبدالحسین احراری که تنها یک سال با برادر شهیدش تفاوت سنی دارد و از او کوچکتر است در گفتگو با خبرنگار فارس از چگونگی شهادت برادرش و شخصیت او سخن می گوید: شهید احراری بعد از گذراندن دوره دبیرستان در مدرسه جهرم برای طی کردن دوره دانشسرای تربیت معلم به شهرستان گراش می رود در همان سالها که کشور و انقلاب نوپای ایران اسلامی با یک جنگ تحمیلی روبه رو شد، عبدالحسین دل از همه تعلقات بُرید درس و معلمی را رها کرد و برای دفاع از وطن به میدان جنگ عازم شد و سرانجام در سال ۱۳۶۶ در شلمچه با اصابت گلوله تک تیرانداز به شهادت رسید.

استکبارستیزی شهید احراری قبل از انقلاب

برادر شهید احراری از سابقه شهید عبدالحسین در مبارزه با اسکتبار به دوران قبل از انقلاب اشاره کرد و برایم بازگو کرد: من و برادرم مدام در راهپیمایی ها شرکت می‌کردیم و برادرم همیشه در خط اول دفاع از انقلاب و ایران اسلامی بود و ثابت می‌کرد عشق و دفاع از میهن مرزبندی قومیتی، مذهبی و… ندارد چه شیعه باشی چه اهل سنت چه پیر و چه جوان، وطن برای تو وطن است و دفاع بر تو لازم.

او گفت: آن موقع که عبدالحسین زنده بود و دوران مدرسه را سپری می‌کردیم به همراه یکی از معلمانمان به نام آقای رضوی که مردی بسیار مؤمن و متدین بود و تأثیر بسیاری در رشد روحیه وطن دوستی و انقلابی ما داشت، در بحبوحه انقلاب و ورود امام خمینی(ره) به کشور، عکس های امام را بر دیوارهای روستای بلغان بخش جویم لارستان می‌زدیم و در راهپیمایی ها برادرم اولین کسی بود که پرچم آمریکا را به آتش کشید.

محمدحسین از علاقه شدید شهید عبدالحسین احراری به فوتبال و ورزش می گوید، شهیدی که برای بازی و مسابقه فوتبال با دوستانش آنقدر اشتیاق داشته است که موتورسیکلتش را وادار به بالاترین سرعت می‌کند و زمانی که به قرار فوتبال با دوستانش می رسد اشتیاق در چشمان و لبان خندانش آشکار می شود و این صحنه، عجیب در ذهن محمد حسین احراری به عنوان ماندگار ترین خاطره از برادرش جا مانده است. 

دلجویی از یتیمان تا پایبندی به ازدواج با دختر یتیم

از برادر شهید عبدالحسین احراری پرسیدم تا از شخصیت ویژه برادر شهیدش برایم بگوید که در طول زندگی اش چه رفتارهایی سرلوحه او بوده و همین رفتارها راز شهادتش شده است و او برایم بازگو کرد: برادرم در توجه به نماز، روزه، قرآن و دستگیری از مستمندان و دلجویی از یتیمان معروف بود یعنی این روحیه در فرهنگ مردم روستای بلغان جویم نهادینه شده است و برادرم هم این فرهنگ و رفتار را به طور ویژه دنبال می‌کرد، حتی به ما هم توصیه می‌کرد که همیشه به کار خیر و دستگیری از نیازمندان و دلجویی از یتیمان مشغول شویم و خودش همیشه می‌گفت: من زمانی که بخواهم ازدواج کنم حتما با یک دختر یتیم ازدواج می‌کنم.

بازگو کردن این قسمت از سخنان محمدحسین برادر شهید عبدالحسین احراری از شهدای اهل سنت بخش جویم لارستان برایم سخت است، جایی که نفس کشیدنمان را مدیون شهیدان هستیم، چگونه با بی‌مهرهای خود از کنار خانواده آنان بی تفاوت می گذریم؟!

از محمدحسین خواستم تا اگر سخنی با مسؤولین و یا مردم دارد بگوید تا من بنویسم اما گمان نمی‌کردم سخن ها این چنین دردناک باشد؛ شهیدی که نامش در دل خانواده مانده است و از نبود مراسم سالگرد، یادواره ها و دلجویی ها آن چیزی ست که خانوادها این شهید می گویند شاید برادرمان از یاد مسؤولین رفته است!! 

محمد حسین می گوید ما هیچ زمان مطالبه و درخواست مالی از دولت، بنیاد شهید و مسؤولین نداشته ایم که بخواهیم با پشتوانه خون عزیز شهیدمان این مسائل را مطالبه کنیم و پدرم هم تا زمانی که در قید حیات بود بر این موضوع بسیار تأکید داشت که ما عبدالحسین را برای دفاع از کشور و وطن تقدیم کردیم نه برای اینکه شهید شود و از نام او به نوایی برسیم و هیچ زمان اسمی از درخواست و مطالبه نیاوردیم.

او می گوید: اما آنچه که ما توقع داریم دلجویی از خانواده شهیدان است ما جوان برومند بیست ساله مان را از دست دادیم داغ و یاد او بعد از گذشت بیش از سی سال هنوز برای ما تازه است و فراموش نمی شود.

برادر شهید عبدالحسین احراری ادامه می دهد: درست است که یادواره ها و بزرگداشت ها برای ما جایگزین عبدالحسین نیست اما همین توجهات و دلجویی ها به ما دلگرمی می دهد، دلجویی از خانواده شهدا کار سخت و طاقت فرسایی برای مسؤولین نیست.

محمد حسین از نیمه کاره رها شدن یک سالن ورزشی مزین به نام شهید ورزش دوست، عبدالحسین احراری می‌گوید، که این سالن به حال خود رها شده است و متأسفانه اقدامی برای تکمیل آن نمی شود، ما حتی حاضر هستیم با هزینه شخصی خودمان این سالن ورزشی را تکمیل کنیم، اما حرکت و تلاشی از سوی مسؤولین نیست.

علاوه بر سالن ورزشی نیمه کاره که تمیدواریم هر چه زودتر تکمیل و مورد استفاده جوانان این خطه دلیرپرور قرار بگیرد، پایگاه مقاومت روستای بلغان و هنرستان پسرانه دولتی جویم نیز به نام این شهید مزین است.

این شهید یکی از هزاران دلداده‌ اهل تسننی است که جان شیرین را برای حفظ و دفاع از وطن نثار انقلاب عزیز اسلامی نمود، یاد و نامش تا ابد جاودانه و عزیز می‌ماند.

انتهای پیام/د